Door de poorten van de hel

Hallo thuisblijvers,

Hoewel ik het vorige verslag ook pas net online heb kunnen zetten, ivm dat ik het niet kon uploaden, hierbij ook direct het volgende deel.
Vanuit Hobbiton zijn we ’s avonds nog door gereden naar Rotorua. Daar aangekomen vonden we een camping die aangesloten is bij de Kiwi-campings. Een organisatie waar we al een keer eerder bij verbleven en dat was ons prima bevallen. De organisatie heeft campings door heel Nieuw Zeeland en deze zijn doorgaans erg goed (schoon, netjes onderhouden en voorzien van een volledig uitgeruste keuken). Bovendien hebben we de laatste keer een klantenkaart gekocht waarmee we elke keer 10% korting krijgen op ons verblijf, dus dat scheelt ook weer in de portemonnee (we blijven tenslotte Hollander). Wat ook erg lekker is, zijn die warm water baden op deze campings. Heerlijk om ’s avonds in te ontspannen na een eind gereden te hebben, of gewoon omdat het kan.
De volgende dag besloten Judith en ik naar “Rainbow springs” te gaan. Dit is een soort activiteiten centrum boven op een berg. Dus Judith en ik gingen in kleine witte cabines aan een staalkabel, beter bekend als gondels, naar boven. Van daar hadden we een prachtig uitzicht over de stad en het gelijknamige meer, met in het midden een grote vulkaan.
Er was boven van alles te beleven. Een bal met daarin stoelen, die met 2 elastieken vast zit aan 2 enorm hoge masten. Het schijnt dat deze met een rotgang van zo’n 120 km per uur heen en weer slingert. Verder was er een zipline van een paar honderd meter lengte, verschillende mountainbike routes van easy tot en met hard en het geen waar Judith en ik voor gekomen waren, de Luge. Uitgevonden en uniek aan Nieuw Zeeland. De ingrediënten hiervoor zijn: een klein, zwart karretje, een flinke lap asfalt (de langste baan van 2km, de tweede van 1,8 km en de derde helaas in onderhoudt), goede zin en het eindresultaat een flinke stoot adrenaline. Het gaat als volgt in zijn werk. Je neemt plaats in een klein karretje trek het stuur volledig naar je toe en je remt. Laat het iets naar voren komen en je begint te rollen. Om een beetje in de stemming te komen, eerst de toeristische route. Met het kleine zwarte wagentje leg je een parcours af door een mooi bos. Onderweg redelijk rustige bochten en niet al te steile stukken. Gewoon, om het gevoel te krijgen. Vervolgens, als je het gevoel eenmaal te pakken hebt, mag je via de andere route. Hier zijn de bochten scherper en ook zijn er behoorlijk steile stukken, waar je redelijk hoge snelheden kunt behalen. Als kleine kinderen “sjeesde” we van de berg een hadden het enorm naar onze zin. Prachtig weer, een adrenaline opwekkende activiteit, wat wil je nog meer. Nou eigenlijk heb ik we zin in een BBQ. Dus ook daarvoor hadden we de spullen gehaald en op de camping BBQ hebben we ons eten bereid.
Eerder schreef ik al dat “Hot water beach” wel claimt de enige te zijn met warm grond water. Maar dat is zeker niet de enige plek waar warm water onder de stranden stroomt. Ook Rotorua is een van die plekken. Hier is de bodemactiviteit dermate hoog, dat er overal in de stad stoom uit de grond komt. Bubbelende modderpoelen, borrelende sloten en stomende geisers. Met onze camping vlak aan een groot meer, Rotorua lake, hadden we dus een privé hot water beach. Even met de voeten wiebelen en het werd direct heet onder de voetjes. Als je wat dieper graafde kwam het warme water al naar boven. Sommige mensen voor ons hadden al kuilen gegraven. Judith en ik probeerde het even. Lekker warm in eerste instantie, maar als je ook maar iets dieper zakte werd het meteen heel heet, tot kokend water aan toe. Omdat het risico dus best hoog is, dat je je voeten verbrand als je te diep gaat, hebben wij ervoor gekozen om niet in het zand, maar lekker in de hot tub te gaan liggen. Lekker in het mineraal water, zonder al die zwavel dampen, waar we de rest van de avond gezellige hebben zitten kletsen met een stel Amerikanen.
Vanochtend zijn we na het ontbijt vertrokken richting, wederom, een hoogte puntje. Of ja.. eigenlijk meer een dieptepunt, gezien de dikte van de aardkorst hier erg gering is. Waiotapu, als je ergens het idee hebt in de hel te zijn belandt, is het hier. Hoewel het er enorm sterk ruikt naar zwavel en andere vieze geuren, is het er wel heel erg mooi. Het begon met een groot borrelend meer van modder, waar de stoom vanaf komt zo heet. Temperaturen doorgaans variërend tussen de 60 en 80 graden Celsius, met uitschieters tot wel 100 graden.
Iets verder op, de ingang van “Wai-o-tapu Thermal Wonderland”. Eén voor één liepen we, door de poorten van de hel, naar binnen. Na enkele stappen schieten de tranen je in de ogen van de sterke odeur die, met name, het zwavel afscheid. Man wat een lucht!! Na een kwartiertje raak je er wel een klein beetje aan gewend. Al heb je tijdens de rest van de tocht, toch wel verschillende keren de neiging om je neus even dicht te knijpen. Ook Judith haar kokhalsreflex werd meerdere keren op de proef gesteld. Zeker als je door een wolk van hete stoom gemixt met zwaveldampen loopt. Als je probeert de geuren even weg te denken en uitsluitend let op de natuur, de gesteenten en al het moois wat deze plek te bieden heeft, is het toch wel één van de meest bijzondere plekken, die we ooit bezocht hebben. Het eerste wat je ziet is een groot gat, gevormd door aardverschuivingen waardoor de bovenlaag ingestort is.
Vervolgens kom je bij een nog groter gat met borrelende grijze modder erin. Opvallend aan de omgeving is dat de grond met name wit is, met hier en daar gele, rode en zwarte verkleuringen. Duidend op de stoffen die daar in de aarde zitten. Heel apart om te zien is een zwart borrelend goedje met daarin een fel gele afzetting van het zwavel. Planten groeien er wel gewoon, ondanks de hitte en al de chemische stofjes. Al zit er wel een oranje afzetting om sommige planten. Wat dat precies is weet ik niet, maar het ziet eruit of de planten er, lokaal, dood door gaan.
Na een stukje lopen kom je bij een groot meer van water/modder. Door de verschillende stoffen die in het water en de aarde zitten, ontstaat er een prachtig kleurenpalet. Vooraan is het fel geel en achteraan blauw. Tussenin oranje, grijs en beige. Dat de natuur fantastisch is, wordt hier maar weer eens heel duidelijk gemaakt. Echter dat het deze vormen aan kon nemen in combinatie met deze kleuren, is voor mij nieuw. Als ik goed opgelet heb bij scheikunde, op de middelbare school, zou het als volgt moeten zijn: blauw duidt op alkali chloride, troebel geelgroen betekend zuursulfaat, oranje is antimoon arseen, groen-geel zou zwavel arseen zijn en grijs koolstof. Nee geintje natuurlijk! Dit las ik ergens op een informatiebordje wat ergens in het park stond. We liepen op ons dooie gemakje door het park met allerlei van dit soort meren. Wat heel bijzonder was, is dat midden in die stinkende, kokende massa een bepaalde vogelsoort leeft (ik ben de naam even kwijt). Deze vogels kunnen al direct, vanaf dat ze jong zijn, door het hele hete goedje lopen.
Na het park bezoek zijn we doorgereden naar Taupo, onze volgende bestemming. Dit zullen we morgen gaan verkennen.

Groetjes en een dikke knuffel