De tocht der tochten

Lieve lezers,

Het originele plan om Taupo te gaan verkennen, is eigenlijk een beetje uitgebleven. Ik werd wakker met wederom veel last van mijn nek en rug. Het bedje van de camper is best oké, maar niet echt van dezelfde kwaliteit als ons bed in Molenhoek. Daarom hebben we eerst maar weer eens een goede chiropractor opgezocht. Gelukkig voor mij, is een bezoek aan een chiropractor in Nieuw Zeeland, veel meer gebruikelijk dan bij ons in Nederland. Er zijn hier chiropractors in overvloed aanwezig. En het duurde dan ook niet lang voordat Google mij een aantal opties had gegeven. Even de recensies lezen, toen een belletje en aan het eind van de ochtend hadden ze nog wel een gaatje vrij om me te ontvangen. Voor of na die tijd iets gaan doen haalde daarom niet veel meer uit. Ik werd gekraakt en kreeg enkele oefeningen mee om de boel los te houden (als het goed is).
Na het bezoek aan de bottenkraker, zijn we nog even naar het centrum gegaan. Daar hebben we wat kleine dingetjes gekocht en een hapje gegeten aan de rand van Lake Taupo.
Het Taupomeer is het grootste zoetwatermeer van Australië en Nieuw Zeeland, met een oppervlakte van ruim 600 km2. Maar zo’n 22.600 jaar gelden was deze (vulkanische)krater het centrum van één van de grootste vulkaanuitbarstingen bij mensen bekend. De Taupo vulkaan spuwde tijdens de eruptie 1170 km3 materiaal uit. Dit is meer dan honderd keer zoveel als de Mount Pinatubo vulkaan in 1991. Hiermee valt de uitbarsting in de categorie van “supervulkanen”. Via een route langs een gedeelte van de 193 km lange kustlijn van dit meer, reden we zuidwaards naar Tangariro.
Eén van de grote redenen dat Judith en ik naar Nieuw Zeeland zijn gegaan, is de schitterende natuur die het land te bieden heeft. Hiking, of tramping zoals ze het hier noemen, is daarom een must voor elke reiziger die naar Nieuw Zeeland komt. En hoe beter dan door dé hoogst aangeschreven dag hike ter wereld te doen, de “Tongariro Alpine crossing” in het Tongariro National Park.
Donderdag avond, de avond voor de hike, smeerde we alvast ons brood en pakte we onze tassen in. In de mijne: 4,5 liter water, een fles jus d’orange, 2 appels, chocolatjes, een paar blikjes Redbull, een regenjas en reserve kleding. In Judith haar tas ging het eten voor de dag, een paar energierepen en ook haar regenjas en set reserve kleding.
Vrijdag ochtend 04.35 uur ging de wekker. We maakte ons klaar met een paar extra lagen kleding. Pakte onze tassen en liepen naar de pendelbus. Stipt 05.35 uur vertrok de chauffeur (en eigenaar van de camping/motel/lodge) en bracht ons, 12 km verderop, naar het begin van de track. Hier gaf hij ons het laatste weerbericht. Goed en helder weer maar wel koud. Op het punt waar je het meest blootgesteld bent aan de elementen, temperaturen van rond de -5 graden Celsius en windstoten tot 50 km per uur. Maar goed dus, dat we die extra lagen kleding aan hadden gedaan. De man gaf ons nog een laatste tip: “Nu het weer nog goed is, zo snel mogelijk de eerste klim doen en van daaruit rustig verder gaan. Het weer kan tenslotte zo omslaan.”
Zo gezegd, zo gedaan. Rond 6 uur gingen we van start. We begonnen de tocht goed. De eerste 5 km, naar het startpunt van de eerste klim, liepen we in iets minder dan een uur. De zon, net opgekomen aan de andere kant van de bergrug, bescheen in de verte de toppen van bergen waar wij naartoe aan het lopen waren. Mount Tongariro en Mount Ngauruhoe, beter bekend als “Mount Doom” van Lord of the Rings. Onderweg zagen we de omgeving steeds een beetje rauwer worden. De palmgrassen maakte plaats voor steeds groter wordende lavakeien.
Toen de eerste klim. 309 meter omhoog over een afstand van nog geen 1,9 km. De paden van grit en zand veranderde in grote keien. Al gauw bereikte we de eerste besneeuwde stukken. Ook de lava formaties namen grotere vormen aan. We volgde het pad en kwamen bij een bordje. Vanaf dit punt kon je een “zijweg” inslaan naar “Mount Doom” een extra stuk van ongeveer 2,5 uur retour. Wij kozen ervoor om maar gewoon het pad te volgen, gezien dit onze eerste alpine crossing is. Na ongeveer drie kwartier kwamen we bij de “South crater”. Werkelijk waar zo’n mooi en fantastisch uitzicht. Ondanks de flinke windstoten, gewoonweg prachtig.
Als echte hobbits baande we ons een weg door de sneeuw. Net nog zo’n een open en blauwe lucht met een mooi uitzicht, nu begon er net een wolk over de berg te trekken. Letterlijk overal was het wit. Nu de zon weg was, koelde het ook snel af. Met slecht zicht begonnen we wederom aan een steile klim. Dit maal klommen we 255 meter hoger, naar de “Red Crater”. Hét punt (op deze tocht) waar je het meest blootgesteld bent aan weer en wind. En dat hebben we geweten. Op een hoogte van 1886 meter, bliezen ijskoude windstoten ons bijna omver. Het was er steenkoud en erg mistig dus liepen we maar snel verder. Via een steil pad van los zand, kleine lava steentjes en sneeuw, daalde we een stuk af naar het volgende punt.
Gelukkig klaarde het onderweg met momenten een beetje op. Een geweldig uitzicht op de “Emerald lakes” was onze beloning. Rechts een licht roze gekleurde kraterwand. Daarachter in de verte een bruinkleurig dal. Links een witte vlakte, met aan de horizon een besneeuwde bergrug. In het midden voor ons 2 blauw groene meren. Pffft!! Man.. wat een plaatje.
Het volgende stuk was gelukkig even wat vlakker. Door de pap sneeuw ploeterde we verder naar de volgende klim. Boven gekomen zagen we een prachtig blauw meer, zo groot als een voetbalveld omringt door een meters hoge bergwand. Wederom echt fantastisch mooi.
We liepen weer verder. Nog een stukje omhoog en toen ging het pad naar rechts, om een van de toppen van de berg. We waren op de helft. Hier startte het laatste stuk, een afdaling 10,2 km. Tijdens de afdaling een genoten we van een uitzicht op Lake Taupo en Lake Rotoaira. Mag-ni-fiek!! De meeste van jullie kennen mij wel redelijk goed en weten dat ik veel praat. Nah, ik zal je vertellen, zelfs ik werd er stil van zo mooi.
Gedurende de hele afdaling heb ik met Judith overlegd hoe we al dat moois in woorden uit moesten gaan drukken. Maar beide kunnen we het niet. Het is het geheel wat het onbeschrijfelijk maakt. De inspanning die je levert om elke keer de volgende top te behalen. Het ploeteren door de sneeuw met een behoorlijk gewicht aan bepakking op je rug. De ijzige wind die langs je wangen blaast. De prachtige uitzichten die je ziet, zodra de wolken weg zijn. Fantastische natuur overal om je heen. Al met al, echt een super vette ervaring en inderdaad een “must” als je naar Nieuw Zeeland gaat.

Warme groetjes