Waanzinnig Wanaka en kick-ass Queenstown

Hoi Allemaal,

De afgelopen keer waren we gebleven op een kleine camping in Haast. De volgende ochtend, na het ontbijt, zijn we land inwaarts getrokken. Een schitterende route door de dalen en over de bergruggen van de Nieuw Zeelandse Alpen. De weg volgde de kronkelingen van de Haast rivier en de Makarora rivier en bracht ons vervolgens bij het begin van Lake Wanaka. Een prachtig, 300 meter diep meer, dat enkele duizenden jaren geleden gevormd is door drie grote gletsjers. De diep blauwe kleur van het meer met daarnaast de verschillende tinten bruin van de bergwanden en bovenop de toppen, het wit van de eeuwige sneeuw. Wat een schitterend plaatje. Iets wat Judith en mij nog lang bij zal blijven. Na enkele kilometers langs dit mooie meer gereden te hebben, boog de weg af en bracht ons naar het volgende meer. Ditmaal reden we langs Lake Hawea. Wederom zo’n mooi landschap, dat is bijna niet in woorden uit te drukken. Dit meer volgde we tot helemaal onderaan. Aan het eind sloegen we rechtsaf richting onze volgende bestemming. Een paar kilometer verder, stonden we in het bruisende hart van het kleine dorpje, Wanaka.
Links een gezellige boulevard met kroegjes en eettentjes, dit zette direct een goede sfeer. Aan de andere kant van de weg, het meest zuidelijke puntje van, Lake Wanaka met vlak daarvoor een prachtig wit, uitgestrekt kiezelstrand.
We belandde op een camping net 5 minuten lopen van het centrum. En we konden het dan ook niet laten, ondanks de lange autorit, om na het eten even gauw een cocktail te gaan drinken in één van de leuke barretjes.
Onder genot van ons drankje bespraken we de plannen voor de volgende dagen. Wanaka wordt ook wel het kleine Queenstown genoemd, vanwege de vele X-treme sports die hier bedreven worden. Van Skydiven tot wake-boarden, in Wanaka is het allemaal mogelijk. We legde de verschillende folders langs elkaar. Gezien de gletsjer een klein beetje een flop was, wilde ik deze keer toch wel iets uitdagends. Waarom niet uit een vliegtuig springen en dan gedurende een minuut naar beneden suizen met ca. 200 km/h om vervolgens de prachtige omgeving van bovenaf te bekijken aan een parachute. Dat is wel heel gaaf!! maar kost aan de andere kant wel veel geld. En dat voor een activiteit van uiteindelijk nog geen tien minuten. Hm.. toch maar niet. Paragliden of hanggliden, iets wat we nog niet eerder gedaan hadden. Konden we toch van bovenaf de omgeving bekijken, maar dan wel een stuk voordeliger. Ook duurde dit ongeveer vijftien minuten in plaats van nog geen tien. En zo bespraken we van alle activiteiten alle voors en na’s. Uiteindelijk vonden we de activiteit die alles had wat we zochten: vernieuwend, actief, een prachtige omgeving, uitdagend en een goede dosis adrenaline. We belde het bedrijf en maakte een afspraak voor de zaterdag erop.
De volgende dag sliepen we uit, draaide een wasje en daarna hadden we wel zin om een stukje te gaan wandelen. Ik had de naam “Roy’s Peak” al eens ergens op een kaart zien staan. Ter eren van mijn broer die binnenkort vader wordt, besloten we die track maar eens te gaan lopen. Kort na tweeën, parkeerde we onze kleine witte camper op de parkeerplaats. We bekeken de info over de track, echter konden nergens duidelijk vinden hoe lang de tocht zou duren. Maar ach, hoe lang kan een wandelingetje naar een bergtop nu duren. En we begonnen te lopen, ofja eigenlijk kan ik beter zeggen klimmen, want de helling was behoorlijk stijl. Na ongeveer een uurtje stappen, kwamen we bij een hek. Een man, die alweer met zijn afdaling bezig was, groette ons vriendelijk en zei: “Vanaf een ijzeren hek dat je straks tegen komt, duurt het nog ongeveer een uurtje.”. We keken elkaar aan en besloten er nog maar een tandje bij te doen en door te lopen. Onderweg stopte we af en toe even, om wat te drinken en van het prachtige uitzicht te genieten natuurlijk. Hoe hoger we klommen des mooier het uitzicht. Het middelpunt van ons uitzicht Lake Wanaka, met aan de rechter kant het gelijknamige dorpje. Er omheen een prachtige bergketen. Overal op de helling, om ons heen, grazende schapen. Boven ons de ruwe pieken van de berg die wij aan het beklimmen waren. Uit eindelijk na twee en een half uur klimmen bereikte we de ijzeren poort, waar de man over sprak. Vanaf daar was het inderdaad nog ongeveer een uur naar de top. Het laatste stuk klommen we via een helling van ongeveer zestig procent, een smal recht padje over de kam van de berg, links en rechts een behoorlijk diepe afgrond en om het nog spannender te maken, flinke windstoten die je uit je evenwicht probeerde te brengen. Eenmaal boven een spectaculair uitzicht in alle windrichtingen. Man wat gaaf!! Dit was die 4 uur afzien zeker waard.
Maar het gezegde luidt niet voor niets “What goes up, must come down”. Nu nog de afdaling. Hoewel de omgeving schitterend was, hadden onze knieën en voeten er geen zin meer in. Ongeveer 2 uur later stonden we met de pijp leeg, zoals ze dat bij ons in de regio zeggen, beneden. Wat bedoeld was als een kleine wandeling, draaide uit tot één van de zwaarste hikes van de hele vakantie. Maar ach, lief broertje en zusje, deze was als eerbetoon op de gezondheid van jullie kleine!!! Xxx ome Frank en tante Judith.
De volgende dag gunde we onze voeten een beetje rust en besloten we eens lekker niets te doen. Judith ging een boekje lezen en ik begon mijn verhaal te schrijven. ’s Avonds hebben we ons laten verwennen en zijn we lekker uit gaan eten. En als afsluiter weer zo’n lekkere cocktail.
De volgende ochtend was het dan eindelijk zover. We aten een stevig ontbijt, pakte onze zwemkleding en handdoeken en liepen naar het verzamelpunt. Samen met een stel uit Zweden stapte we in een rood busje. Na ongeveer drie kwartier waren we aangekomen. We kleedde ons alvast gedeeltelijk om. Een snel drogend T-shirt, duikers sokken en een paartje comfortabele Nike’s. Vervolgens klommen we, te voet, het laatste stuk naar boven. Op de rug onze overige spullen. Boven trokken we een dik wetsuit aan en als laatste een helm en harnas. Zó, helemaal klaar om te gaan canyoningen!!
We liepen eerst een klein stukje door een riviertje, om de schoenen nat te maken zeg maar. Daarna meteen volle bak. Met behulp van een aluminium 8 aan een karabiner en daar doorheen een touw, begonnen we één voor één met abseilen door de eerste waterval. De volgende waterval was zelfs nog een stukje hoger. Ook hier weer recht met de snuut in de kletterende waterval met enkel die drie attributen. Na een meter of drie abseilen ineens een gat. Daar hang je dan, in je uppie, een meter of tien boven een klein terras bungelend aan een touw, achter een schitterende waterval. Wat een kick! De kracht van al dat water, de hoogte, de spanning van het abseilen. Dit was precies wat we zochten. We daalde verder af door de canyon. Soms aan dat touw, andere keren sprongen we enkele meters naar beneden in een diep helder groen of turquoise meertje. Ook een paar keer gebruikte we de baan die de rivier in de rotsen had geslepen als glijbaan. De kracht van de stroming duwt je dan naar voren en neemt je mee naar het volgende meer. Volgens onze gids gingen we als een speer en na een uur of twee, kwamen we de groep voor ons tegen. Zij waren iets lager in de canyon begonnen. De gids besloot dat we de groep wel konden passeren met zip-lines. Dus terwijl zij door de rivier af daalde, clipte wij ons vast aan een strak gespannen touw iets hoger in de canyon en zoefde ze op die manier voorbij.
Na een uur of vier kwamen we onder aan de canyon. Hier kregen we een heerlijke lunch en daarna reden we voldaan van alles, terug naar het kleine dorpje.
Zondags hebben we, met pijn in ons hart, Wanaka achter ons gelaten en zijn we verder gereden naar Queenstown. Beter bekend als “Adventure capital”. Waar je in Wanaka al alles kunt doen, gaan ze in Queenstown nóg een stapje verder. Hier is zo veel te doen, daar kun je haast niet uit kiezen.
Wat we in ieder geval wilde bekijken was de grootste “icebar” op het zuidelijke halfrond. De naam geeft het al een beetje weg. Met uitzondering van het plafond, de vloer en de flessen waar de drank in zit, is hier alles gemaakt van ijs. De muren, de kroonluchter aan het plafond en de prachtige ijssculpturen waarmee de bar versiert is. Maar ook alle meubels, zoals de bar waar je je drinken besteld en de barkrukken, de openhaard (waar helaas maar logischerwijs geen vuur in brandde) en ook de icehockey tafel (airhockey maar dan van ijs). Heel bijzonder en fantastisch mooi. Na een lekkere cocktail, die overigens ook in een glas van ijs geschonken werd en een paar potjes icehockey, kregen Judith en ik het voort frisjes en besloten we de warmte buiten maar weer op te gaan zoeken.
Maandags zijn we een stuk gaan rijden langs het prachtige Lake Wakatipu. Dit is één van de grotere meren, midden in de Alpen. Wederom een prachtige route. Onderweg namen we de opties door om te gaan doen. Ik wilde eigenlijk heel graag gaan bungeejumpen, maar dat vond Judith wat te spectaculair. We kozen voor de gulden middenweg en gingen voor een mega grote schommel in het midden van een canyon. Hier beter bekend als ’s werelds grootste canyon-swing. Gezekerd in een harnas wordt je vastgemaakt aan een lange kabel. Judith ging eerst. Gewoon vooruit was haar keuze. Nadat ze vast gemaakt was, kon ze “rustig” gaan zitten. Bungelend boven de diepte, begon de man met aftellen, 3..2..1.. en “AAAAAAHH!!!” Gilde Judith terwijl ze zeventig meter in vrijeval naar beneden suisde. En toen werd ze opgevangen door de kabels en die slingerde haar naar de andere kant van de canyon. Zo schommelde ze nog wat op en neer en toen ze uit geschommeld was, werd ze weer omhoog getakeld. Met een enorme grijns van trots gemixt met angst en plezier kwam ze boven. Na Judith was het mijn beurt. Ik ging voor een iets meer bungee ervaring en besloot “eyeball first” (op de kop), mijn vrije val te maken. Terwijl ik het kleine riviertje op de bodem van de canyon aan het aanstaren was, overhandigde de operator Judith de afstandsbediening. En terwijl ze schreeuwde “Ik hou van jou!” drukte ze op de knop waarmee ze mij, met een rotgang, de afgrond in liet storten. Die Nieuw Zeelanders weten wel hoe ze plezier moeten maken. Maar toch miste er iets. Ik kon Nieuw Zeeland toch niet verlaten zonder een échte bungeejump? Dít is tenslotte het land waar het allemaal begonnen is, toen A.J. Hackett van de Greenhithe bridge in Auckland sprong in 1988. Iets later opende hij op dezelfde manier de eerste commerciële bungeejump locatie ter wereld “De Kawarau bridge” in Queenstown. Laten we hier nou net voorbij komen op de terugweg van de Nevis swing. Ik besloot mijn volgende bucketlist activiteit van mijn lijstje af te gaan strepen. Om de nostalgie te eren, zou ik van die zelfde brug springen. Daar waar het een klein jaar voor mijn geboorte allemaal begon. Terwijl ik zat te wachten, zocht Judith een plek vanaf waar ze dit moment mooi vast kon leggen. Ik keek naar hoe de mensen voor mij één voor één sprongen. Toen was het mijn beurt. Eerst werd er een handdoek om mijn benen gewikkeld. Daar omheen werd een soort autogordel gebonden. Als laatste werd het boeltje stevig bij elkaar getrokken met een laatste band. Terwijl de zenuwen steeds drukker door mijn lijf begonnen te gieren, begon op de achtergrond een liedje van System of a Down te spelen. Waar was ik aan begonnen? Het was mijn beurt. Het elastiek werd vast gemaakt aan de gordel. Met mijn benen aan elkaar waggelde ik naar de rand van het plateautje van misschien net 60 bij 60 centimeter. Gespannen keek ik over de rand naar beneden. SH*T!! dit is toch wel hoog! Heel veel tijd om me nog drukker te maken had ik niet, want achter mij hoorde ik de medewerker “3..2..1.. BUNGY!!” tellen. Dat was mijn singaal en zonder me nog drukker te maken, sprong ik, met mijn armen wijd, van de brug richting die prachtige, fel blauw, kolkende rivier. WHOEHOE!!! Direct sloeg al die spanning en angst om in een enorme kick van adrenaline. Wat een werelds gaaf gevoel. Wat geeft dat een kick. Ik wilde meteen nog een keer.
Na een hele tijd twijfelen en mijn enthousiaste verhalen, besloot Judith haar angst voor hoogtes even opzij te zetten. Ze liep naar de kassa, kocht een kaartje en rende bijna naar de brug. Met zweetdruppels op haar voorhoofd en een intens gespannen blik wachtte ze af tot ook zij een handdoek om haar benen gewikkeld kreeg, met daar omheen de bijbehorende banden
Nog één iemand sprong voor Judith en toen was het haar beurt. Op het plateau twijfelde ze nog even. “Ik ben bang dat ik val” zei ze tegen de man die haar hielp. “Dat is ook de hele bedoeling” antwoordde hij. Ze glimlachte even en met een brok in haar keel, liet ook Judith zich van het plankje vallen de diepte in. AAAAAAH!!! gilde ze toen ze op en neer stuiterde aan het elastiek. “Nooit meer!!” Waren de eerste woorden die Judith sprak toen ze uit het bootje stapte en voet aan wal zette.
Judith nog altijd behoorlijk onder de indruk en ik met een grote grijns verlieten de Kawarau rivier en gingen terug naar de camping. Van daaruit stapte we direct in de auto en vertrokken richting Te Anau, de laatste stop voor Milford Sound.

groetjes