Warm water, Koud water, Kiwi’s en Hobbits

Hoi allemaal,

Het is alweer even geleden dat we iets van ons hebben laten horen. Dit kwam omdat de site niet goed werkte en hierdoor kon ik geen stukken uploaden. Dus hierbij een update tot en met maandag 14 december.
De laatste keer schreef ik dat Judith zo ziek was. Gelukkig is het bij 1 pech dag gebleven (klop, klop). De dag erna voelde Judith zich alweer een stuk beter. Al was ze nog niet helemaal fit, ze had in ieder geval haar eetlust grotendeels terug en wilde ook graag weer verder reizen. Dus zo gezegd, zo gedaan. We hebben alles in onze mobiele woning weer vastgesnoerd en zijn vertrokken.
Onze eerste stop was slechts een half uurtje verderop, “Hot Water Beach”. Deze plek staat bekend om het warme water dat zich vlak onder het aardoppervlak bevindt. Het is daarom gebruikelijk, op dit strand, om een gat te graven en daarin de gaan liggen. Dit gat vult zicht dan langzaam met het, van naturen warme, grondwater. Een natuurlijke jacuzzi zonder bubbels dus eigenlijk. Dát hebben wij dus niet gedaan. De grote groepen Aziaten kwamen er al aan en wij hadden nog een lange rit voor de boeg. Bovendien voelde we er allebei niet veel voor om, al zo vroeg op de dag, te gaan zwemmen. Misschien claimt deze plek wel de enige te zijn, waar dit verschijnsel voorkomt, maar dat is ze zeer zeker niet dus hadden wij bedacht dit een andere keer te gaan doen.
Slechts een paar kilometer verderop een ander toeristische trekpleister, de Cathedral Cove. Hoewel het eigenlijk wel de bedoeling was om hier naar toe te wandelen, was het er ondertussen al zo druk, dat we met geen mogelijkheid onze 4,9 meter lange huis op wielen ergens tussen konden proppen. Met de dichtstbijzijnde, vrije, parkeerplaats ongeveer 5 km verderop bedachten we dat het dat toch niet echt waard was aangezien we dergelijke rotsformaties al eerder in Thailand gezien hadden.
Uit eindelijk zijn we doorgereden naar “The Bay of Plenty”. Die haar naam dankt aan de Britse zeevaarder Captain Cook. Nadat hij de “Bay of Islands” had benoemd, kwam hij aan in deze streek. Hij noemde haar zo vanwege het grote aanbod van: tja, eigenlijk alles, maar vooral vers fruit was rijkelijk aanwezig.
Verder is dit gebied bekend vanwege de geothermische (vanuit het Grieks: geo = aarde en thermos = warmte) verschijnselen. Onze eerste camping in Omokoroa heeft hier slim op ingespeeld en heeft natuurlijk verwarmde hot tubs gemaakt. Omdat er een constante flow is vanuit natuurlijke warmwaterbronnen, worden hier geen stoffen zoals chloor aan toe gevoegd. De baden worden ’s ochtends leeg en schoon gemaakt en vervolgens gevuld met vers mineraalwater. Het effect is dat je heerlijk zacht water hebt wat, buiten ontspannend voor de spieren, ook nog eens heel erg goed is voor de huid. Dus snel de zwemkleren aan en heerlijk ontspannen in deze warm water bronnen.
De dag erna zijn we slechts een paar kilometer verder gereden om aan te komen in Tauranga. Dit is de grootste stad in de Bay of Plenty en dé plek waar Captain Cook voor het eerst aanmeerde. We zijn de dag begonnen met een ritje naar de haven van het stadje. We zagen al regelmatig trucks rijden met boomstammen erop maar de enorme bergen hout die hier liggen zijn niet te tellen. Iets verderop, op de punt van de baai, Mount Maunganui. Een vulkaan van ongeveer 230 meter hoog. Aan beide kanten van de vulkaan een mooi aangelegd pad. De ene kant voor de zwaardere beproeving de andere voor een mildere weg. Wij kozen de mildere weg naar boven en liepen via de andere kant weer omlaag. Vanaf de top hadden we een prachtig uitzicht over de hele regio inclusief de haven en de prachtige baai.
Omdat Judith maar geen genoeg kon krijgen van de gloeiwormen, hebben we voor de avond een kajak tour geboekt. Om 19.15 uur verzamelde we ons bij het water adventure park. Met een man of 9 reden we in een busje naar Lake McLaren. Onderweg kregen we uitleg over de regio en stopte we nog bij een waterval. Momenteel was deze nog redelijk klein maar volgende week zou de sluis geopend worden en zouden er tonnen water per minuut langs de afgrond naar beneden denderen. Aangekomen bij Lake McLaren, werden hapjes en drankjes uitgestald op een lange tafel. Een toastje met humus en een glaasje wijn uit de streek. Ik ben weliswaar geen fijnproever van wijnen, maar deze was best wel lekker. Onder het genot van deze traktatie, even ontspannen de zonsondergang bekijken samen met een stel eenden en 2 zwarte zwanen. Eenmaal voldaan van het lekkers, stapte we onze kajaks en begonnen te peddelen. Gezellig kletsend voeren we over het meer door deze prachtige omgeving. Toen de zon eenmaal volledig verdwenen was, roeide we nog een klein stukje verder en kwamen we aan bij een kloof tussen 2 bergwanden. Dit is waarvoor we kwamen. Wederom een traktatie, echter deze keer voor het oog. In de wanden gloeide honderden kleine, turquoise lichtjes. En vanwege het heldere weer konden we zelfs de reflecties ervan in het water naast ons zien. Schitterend om te zien en een unieke manier om het te doen, zo in die kajaks. Al met al nog indrukwekkender dan de ervaring in de Waipu cave. In het pikken donker voeren we terug, met rode hoofdlampen om elkaar in ieder geval te kunnen lokaliseren. Onderweg wees onze gids ons, met behulp van een heel tof laserlampje, op enkele sterrenbeelden. Iets waar ik zelf nog helemaal niet over nagedacht had, maar ook die staan, zoals alles, op de kop. Moe en voldaan kropen we die avond in ons bedje.
Ongeveer twee weken geleden, in Paihia, liepen we in de supermarkt, op zoek naar antimuggenkaarsen. Toen ik een wat oudere Nieuw Zeelands vrouw (ik schat een jaar of 70) en haar man vroeg waar ik deze kon vinden raakte we even aan de praat. Zij vertelde dat ze uit deze regio, de Bay of plenty, kwamen en nodigde ons uit om, zodra we in de buurt waren langs te komen voor een kopje thee. De ochtend na het kajakken, zijn we vroeg opgestaan om op deze uitnodiging in te gaan. Na ongeveer een uurtje rijden kwamen we in Te Puke. We draaide af bij nummer 436 en kwamen aan bij een boerderij. We werden binnen gelaten en volgde de man, Terrence, en vrouw, Gloria, naar boven naar de keuken. Gloria ging verder met het klaarmaken van de vers gebakken scones. De nog warme luchtige broodjes werden op tafel gezet samen met de thee. Vervolgens kregen we een rondleiding. Al gauw zagen Judith en ik met eigen ogen waarom dit de Bay of Plenty genoemd wordt. Het was niet zomaar een boerderij die we gingen bezoeken. Het land van deze mensen was volgebouwd met een soort pergola’s. Hier overheen groeide een klimplant. Aan de onderkant van deze volledig dichtgegroeide pergula’s, hingen allemaal kleine, bruine, harige bolletjes. Beter bekend als “kiwifruits”. Deze man was één van de kwekers/leveranciers van Zespri, het kiwi-merk dat veelal in Nederland verkocht worden. We kregen alles te zien. De normale groene kiwi’s. maar ook de golden kiwi’s. hij vertelde rijkelijk en vol passie over hoe zijn kweekmethode werkte. Aan het eind van de rondleiding, nodige Gloria ons nog even uit om ook voor de lunch te blijven. En jawel ook die, kwam voor een deel uit eigen (moes)tuin. Terwijl we lekker zaten te eten, spraken we over de rest van onze reisplannen. We vertelde over dat we naar Rotorua wilde hierna en daarna naar Hobbitton. Ze vertelde dat het een stuk handiger reizen was om eerst naar Hobbiton te gaan en van daaruit door naar Rotorua. En als we wilde zou zij wel even voor ons bellen. Nog voordat ik het goed en wel door had, hadden we een afspraak gemaakt voor het eind van de dag. Na de lunch en alle gezelligheid stapte Judith en ik, vol spanning want hier hadden we immers al lang over gesproken, in de auto richting Matamata.
Ongeveer een uurtje later veranderde de omgeving langzaam naar een prachtig heuvelachtig gebied, zoals bekend van de succesvolle trilogieën van Lord of the rings en The Hobbit. Een klein stukje verder was de parkeerplaats van de filmstudio’s. Al meteen bij de ingang werd te toon gezet. Een levensgrote Gandalf-beeld stond bij de ingang. Net op tijd aangekomen haalde we onze kaartjes op en melde ons bij de meetingpoint waar de tour zou starten. Even later kwam er een bus die ons, via een door het Nieuw Zeelandse leger, speciaal voor de opnames aangelegde weg, naar “The Shire” bracht. Via hét padje waar Gandalf over aan kwam rijden, op zijn kar met het vuurwerk voor Bilbo’s verjaardag, stapte we de enorme vallei binnen. Overal hobbit huisjes, net of je in een sprookje stapte zo mooi en zo echt. Met helemaal bovenaan “Bag end”, het Hobbithuis waar Frodo en Bilbo wonen. De beleving is op en top. Aan elk klein detail is gedacht. De beplanting, de wegen, de huisjes. Maar ook kruiwagens en ander gereedschap en ook waslijnen met hobbit-kleren. Zelfs de bomen zijn aangepast. Deze zijn kaal geplukt en de blaadjes en appels zijn vervangen door zeer echt uitziende kleine kunstblaadjes en -appels. Terwijl we door het hobbitdorp heen liepen, kregen we volledige uitleg over hoe het filmen in zijn werk is gegaan en hoe de Shire gemaakt, of beter gezegd gegroeid is. Want het is, grotendeels, aangelegd met echte planten. Moestuinen voorzien van echte groenten. Een vijver, waar ze een kikkerprobleem in gehad hebben (ivm geluidsoverlast tijdens het filmen). Maar ook over welke filmtrucs ze uitgehaald hebben, hoe de kleding bedacht en gemaakt is, en nog veel meer. Judith en ik waren vooral druk met foto’s maken en genieten van de prachtige plek dat we een groot deel van de uitleg eigenlijk helemaal niet meegekregen hebben. Ach ja, de plek zelf is legendarisch en het is al zo bijzonder dat je er bent. De geheimen over dat Frodo een heel stuk achter Gandalf stond om het grootte verschil te kunnen filmen of dat er verschillende grootte deuren van hobbithuisjes zijn doet er dan helemaal niet meer toe. Na de rondleiding volgde de afsluiting in “The Green Dragon” met een lekker Hobbit biertje.

Cheers!! en tot de volgende keer.