Ziekenboeg en autopech

Vandaag werden we wakker in een regenachtig en winderig Te Rerenga. Judith voelde zich direct niet zo lekker. Hoofdpijn, buikpijn, misselijk, erg vermoeid, de hele mikmak. De dag ervoor had ze al een behoorlijk rode, opgezette huid met kleine bultjes. Het leek op wat ze in Thailand ook had, een zonneallergie. Voor de zekerheid had ze daarom maar antihistamine genomen om verdere uitbreiding ervan tegen te gaan. Er lijkt niet veel meer op te zitten dan een dagje in ons campertje op de camping te bivakkeren.
Rond een uur of 12 ging het iets beter met Judith en hebben we het eigenlijke plan om verder te reizen, toch maar weer op gepakt. Aangekomen in het centrum van het kleine dorpje Whitianga, voelde Judith zich toch nog niet helemaal goed en wilde niets liever dan in bed gaan liggen.
Na de boodschapjes heb ik een lunch voor ons gemaakt, maar ook de twee kleine hapjes die Judith naar binnen kon krijgen vielen niet goed en kwamen er dus al gauw weer uit.
En als of alles vandaag mis móést gaan, ging ook nog de auto kapot. Wat ik ook probeerde, ik kon de pook met geen mogelijkheid in een versnelling krijgen. Niet vooruit niet achteruit, we stonden stil. Met de motor uit lukte het wel. Snel in de twee en zo terug naar het centrum. Gelukkig gebeurde dit terwijl we, van een parkeerplaats, probeerde weg te rijden. Moet er niet aan denken dit zou gebeuren terwijl we net een berg op probeerde te rijden.
Even een telefoontje naar Graham van Campa South (het verhuurbedrijf van de camper). Hij ging er direct mee aan de gang. Gelukkig was het weer ondertussen een beetje beter geworden en heb ik met momenten zelfs even lekker in het warme zonnetje kunnen zitten.
Ik ben tijdens het wachten nog even de weg overgestoken naar de chiropractor die, toevalligerwijs, gevestigd zit tegenover de parkeerplaats waar we “gestrand” waren. Helaas zat deze vol geboekt tot en met volgende week woensdag. Dus ik kon het advies van de chiropractor, die we op het vliegveld tegengekomen waren, nog even niet opvolgen. Terug naar de auto maar weer, waar Judith nog altijd lag te slapen.
“Tring.. tring..” rinkelde de telefoon. Dat was Graham weer. Hij stelde me een aantal vragen over wat er precies wel en niet kon, met betrekking tot rijden en schakelen. Hij had al enkele garages gebeld en het leek lastig te worden om de auto snel te laten repareren. Maar hij had nog een idee. Ongeveer een kwartiertje later belde hij terug met de mededeling dat er iemand onderweg was om te komen kijken. Nog even geduld dus.
Judith nog altijd ziek, zwak en misselijk… De auto kapot… Daar staan we dan, in een klein dorpje waar weinig te beleven valt. “Dan ga ik maar even zitten om weer een verhaaltje te typen”. Ik zetten een kopje koffie en begon te tikken.
Na ongeveer 3 kwartier kwam de AA (gelukkig niet zo een van de anonieme alcoholisten, maar van de roadassist) samen mijn zijn assistent. De uiterst vriendelijke man ging onder de auto liggen en keek naar de koppeling. “Die ziet er op zich nog goed uit” zei hij. Toen ging hij in de auto zitten en voelde al dat het pedaal erg zwaar ging. Dat was wel een signaal waaraan ik het had kunnen merken. Maar ja, dat was al vanaf het begin en ik dacht dat dát te maken had met dat het al een iets ouder busje is. Tja, wist ik veel. Hij schakelde een beetje tussen alle versnellingen, weliswaar een beetje stroefjes maar het leek allemaal te werken. Hij startte de auto en zette ‘m in z’n 1. Warempel, zonder enige moeite kon hij van de ene naar de andere versnelling. Hij keek me enigszins verward aan en vroeg wat nu precies het probleem was, want alles leek gewoon te werken. Ik, stom verbaasd, nog een keer het verhaal uitgelegd. De man nam me gelukkig serieus en nam het busje mee om een rondje te rijden. Toen hij terug kwam erkende hij gelukkig dat het niet helemaal liep zoals het zou moeten. Waarschijnlijk een lager die kapot is. Gezien de auto nu al een tijdje stil stond was de motor weer afgekoeld en dat zou verklaren waarom het nu wel lukte om te schakelen. Kortom we mochten in ieder geval niet meer verder rijden.
Susan, de vrouw van Graham, was toevallig met hun dochter in Auckland om naar een pretpark te gaan. Zij had, wederom toevallig, één van de ander busjes bij zich. Graham had haar in de tussentijd opgebeld en zij is direct aangereden vanuit Auckland om de busjes te om te ruilen. Dus terwijl Judith nog wat probeerde te slapen, begon ik maar vast onze spullen in te pakken. Rond half 8 kwam Susan eindelijk met het andere busje en konden we de spullen overpakken naar Dolly #2 (vernoemd naar gekloonde schaap, ivm de grote aantallen schapen die Nieuw Zeeland rijk is). Van de ARB 752 gingen we nu naar de ATY 827. Precies dezelfde auto, echter was deze slechts uitgerust voor 2 personen waar de andere ook geschikt was voor een 3e persoon. Het voordeel hiervan is dat we nu wat meer ruimte hebben voor onze bagage, het nadeel is dat we vaker af moeten wassen.
Gelukkig was er een camping gevestigd, schuin tegenover de parkeerplaats waar we stonden, dus hoefde we niet ver te rijden. Daar aangekomen maakte ik gauw het bed op, ruimde de kastjes in en at de overblijfselen van gisteren. Vanavond kruipen we denk ik maar vroeg het bed in. Hopelijk zal het tij morgen keren en voelt Judith zich dan weer een beetje beter.

Welterusten!