Vijftig tinten groen

Hoi allemaal,

De eerste week zit erop. De laatste keer dat we wat geschreven hadden waren we bij Pinewoods in Red Beach. Toen we de volgende ochtend wakker werden waren twee kerels al druk bezig met de grote dennenboom, midden voor de oprijlaan, aan te kleden voor kerst. Mooie kerstverlichting pakjes en slingers werden opgehangen. Blijft toch een beetje vreemd, kerstmis midden in de zomer. Na ons ontbijtje en kopje koffie verlieten we de camping en vertrokken richting Coromandel.
Vandaag staat er een route van ruim 200 kilometer op het programma. Volgens de navigatie ca. 3 uur. Helaas snapt het apparaatje niet, dat het bijna niet te doen is, om met een Toyota hiace met 100 km/h door de haarspeldbochten, in de bergen, te crossen. De daadwerkelijke tijd zal dus behoorlijk afwijken. Ach, het is weliswaar een behoorlijke strek, maar we raken ook al wel redelijk gewend, aan het afleggen van dergelijke afstanden. Ook het links rijden gaat me al redelijk goed af. Het was even wennen maar nu ik het een weekje doe gaat het eigenlijk wel goed. De meeste tegenliggers lijken zich inmiddels wel veilig te voelen. Het blijft echter wel even spannend als je een grote vrachtwagen tegenkomt op een bergpas. De wegen zijn daar al best smal laat staan dat er veel ruimte over is voor zo’n log voertuig. De meeste vrachtwagens zijn namelijk bijna 1,5 tot 2 keer zo lang als die we in Nederland kennen.
Afijn, al gauw zagen we een grote toren aan de horizon verschijnen. De grote skytower, die, midden in de stad, overal bovenuit steekt, was het teken dat we Auckland naderde. Vanaf de brug hadden we een prachtig uitzicht op de grote stad aan het water. Het blijft toch een gaaf gezicht.
We reden via de snelwegen langs de drukke binnenstad op en bereikte de onderkant van het Coromandel Peninsula. Het eerste gedeelte reden we over veelal vlak terrein tussen vele weilanden met koeien en schapen. Gearriveerd in Thames, was het tijd om even wat te eten. In het centrum zochten we een lunchroom. Een heerlijke B.L.T. sandwich werd voor mij bereid. Judith had ook wel zin in zo’n broodje, maar dan net íets anders. De S.L.T. (Salmon, Lettuce, Tomato). Ietwat onbekend met het concept maakte de kokkin het broodje. Heerlijk en dat voor maar een paar dollar. We vroegen daarom of ze nog 2 van dezelfde broodjes wilde maken voor onderweg. Met de broodjes in de hand liepen we terug richting onze camper en reden verder.
In de verte doemde de hoge bergen op. Een prachtige kustroute leidde ons via kleine dorpjes naar een bergpas. Een geweldige route op zich om te rijden. Boven op de berg aangekomen, een waanzinnig uitzicht!! Vlak voor ons een groot licht groen weiland met daarin zwarte koeien. Aan de rechter kant bergen, met daarop verschillende soorten donker groene naald en loof bomen. In het dal eerst een stuk mos groen mangrovebos en daarnaast zandkleurige duinen afgewisseld met azuur blauw water. Een op het volgend uitstulpsel van het eiland, ook allerlei verschillende kleuren groene bomen en planten. Verder weg aan de horizon, wederom graslanden met daarop her en der donker groene bossen. In het water kleine ronde eilanden met en zonder beplanting. Werkelijk waar, één van de mooiste dingen die ik ooit gezien heb!
Na een uitgebreide fotoreportage reden we aan de andere kant van de berg weer naar beneden. Hier ligt het kleine maar redelijk toeristische Coromandel town. Aangekomen zochten we een camping op. Volgens de “Campermate app” zou er een mooie viewpoint in de buurt moeten liggen. Na 3x langs het kleine, moeilijk te vinden padje opgereden te zijn hadden we het dan eindelijk gevonden. We liepen een berg op om vanuit daar een 360 graden uitzicht over het dorp en de baai te krijgen. Wederom adembenemend. Een mooie plek om die 2 ingepakte broodjes maar eens op te peuzelen. We baande onze weg naar beneden en gingen terug naar de camping.
De volgende ochtend zijn we eerst naar G.A.S. (een tankstation/serviceshop) gegaan om nieuwe ruitenwisserbladen te laten installeren. Deze waren niet helemaal goed door de winter gekomen en lieten dikke strepen achter waardoor we geen fluit meer konden zien.
Vervolgens zijn we naar Railway & Potteries gegaan. Een klein, schattig, groen met rood treintje reed ons rond door één van de vele bossen hier in de regio. Uniek aan deze route is dat deze de eerste was die een zigzag techniek gebruikte om een berg op en af te komen. Eenmaal een stuk geklommen komt de trein tot stilstand en wordt de wissel omgezet. De trein in zijn achteruit, om weer een stuk verder te stijgen enzovoort. Het brein achter deze manier van het kunnen vervoeren van goederen, voornamelijk klei (om bakstenen en potten en dergelijke te kunnen maken) en hout (voor het stoken van de ovens om in de kunnen bakken) leeft nog steeds in het dorpje. De man is momenteel al wel bejaard maar laat zich nog regelmatig zien op het centrum.
Om het allemaal te kunnen betalen, toen de crisis los brak (nadat het goud in de regio op was), moest de pottenbakkerij eigenlijk sluiten. Om toch actief te kunnen blijven moest het een stukje toerisme inbouwen van de bank. Hiervoor hebben ze een extra trein gemaakt om gasten naar boven te brengen en daar van het uitzicht te laten genieten. Met de bijdrage van deze toeristen kon het centrum blijven bestaan.
Langs de route zijn allerlei kunstobjecten te bewonderen. Beelden van beroemde kunstenaars die vanuit de hele wereld daar naartoe zijn gekomen om wat te maken. Wanden bekleed met verschillende aardewerk versiersels. Maar ook een lange muur van bierflesjes, die grotendeels door de spoorbouwers gedronken zijn haha.. Bovenaan wederom een prachtig uitzicht over de baai en de kleine eilanden in zee.
Na de treinrit van ongeveer een uur zijn Judith en ik weer verder gereisd door de bergen naar de andere kant van het peninsula. Opzoek naar de zon reden we naar Whangapoua. Hier hebben we de auto neergezet en zijn we een stuk gaan wandelen. Toen het eb was hebben we de oversteek gemaakt bij een klein stroompje en via de keien langs de zee zijn we verder gelopen. Uiteindelijk zijn we over de zadel van een berg geklommen en kwamen aan bij een prachtig totaal verlaten strand. Met haar witte stranden en prachtig blauw water is “New Chums Beach” een stukje paradijs op aarde. Op de terugweg hebben we het net gered voordat de vloed de oversteek onmogelijk zou maken. Terug bij het busje zijn we opzoek gegaan naar een camping voor vannacht.

Nu zijn we moe en gaan we lekker slapen.
Tot de volgende keer