Sterrenhemel

Hallo lieve lezers,

Judith en ik hebben de eerste nachten er nu op zitten. Na het bezoek aan de imposante bomen zijn we terug gereden naar Paihia voor ons laatste nachtje daar. De Bay of Islands is een prachtige plek maar het is tijd om verder te reizen. Onze volgende bestemming is Waipu. Dit ligt weer wat zuidelijker. Hup in de camper en weer terug richting Auckland. Onze eindbestemming was in de tuin van een hotel midden in het centrum. Voor slechts $5,- p.p. mochten we een nachtje blijven staan en gebruik maken van hun douches, toilet en konden zelfs even een wasje draaien.
Ons campertje is voorzien van bijna alle gemakken: kookplaat, koelkast/vriezer, gootsteen, een setje stoelen en een tafel (zodat we lekker buiten kunnen zitten), een waslijn en wasknijpers, en zelfs een waterkoker en broodrooster. Ideale manier van rondreizen als je het mij vraagt. Helemaal toen we onderweg waren en bedachten dat we helemaal vergeten waren om vlees uit te halen voor die avond. “Oja, we hebben de vriezer gewoon bij ons dus dat kunnen we nu direct wel even doen”. Of wanneer je zin hebt in een kopje koffie, op die prachtige plek met uitzicht op het water, maar er is in geen velden of wegen een restaurant of bar te bekennen. Nah, dan zet je gewoon even een fluitketel op het vuur en voilà! Binnen mum van tijd heb je een lekker bakkie koffie gezet. Kortom het campertje valt goed in de smaak.
Hoewel we beide al kampeer ervaring hebben opgedaan als kind, is het wel weer even wennen om met een handdoekje en schone kleren over de camping te lopen om te douchen. “Chips! Schone onderbroek vergeten!”. Ach ja, zo lang het mooi weer is, is het prima toefen in zo’n ding. Gisteravond was het wat minder weer, toen de zon weg was, koelde het snel af en daarbij begon het ook nog een beetje te miezeren. We hadden net de was gedaan en buiten te drogen gehangen. Dus snel alles afhalen en zo lang maar even ophangen ìn de camper. Heeft ook wel wat, lekker op bed zitten tussen de schone was.
Vanochtend zijn we rond 08.00 uur opgestaan en hebben na het ontbijt onze tassen gepakt voor een tocht door de Waipu Caves. Ongeveer een kwartiertje - 20 minuutjes rijden bij de camping vandaan, vonden we het bordje “Waipu Caves Track: 2 km / ca. 1,5 hr return”. We draaide de poort open en parkeerde in het weiland voor de ingang van de grot. Braaf voorbereid met hoofdlampen, een extra zaklamp, lunch en zelfs een kompas (zoals de Lonely Planet voorschrijft) startte we onze hike. Na nog geen 5 minuten lopen kwamen we al aan bij de ingang van de grot. Vol enthousiasme liepen we naar binnen.
Al na een meter of 10 in de grot was het dusdanig donker dat de hoofdlampen opgezet en aangezet werden. Zelfs de extra zaklamp, die we van Johan mochten lenen, werd ingezet om wat meer overzicht te creëren. Een klein stukje naar beneden en daar kwamen we aan bij een beekje dat door de grot stroomt. Gelukkig had iemand al vriendelijk enkele stenen in het water gelegd, opdat we met droge voeten aan de overkant konden geraken. Na enkele mooie kiekjes van de grot uit naar buiten, liepen we verder het duister tegemoet. Na ongeveer 15 minuutjes stappen en glibberen over de modderige bodem, arriveerde we in de eerste “kamer”, zoals ze dat zo mooi zeggen. Het plafond, bekleed met prachtige, bruin – zwarte stalactieten. Al een mooi aangezicht op zich.
Het was weliswaar overdag, maar diep in de grot, ver van het dag licht. Daar stonden we dan, in totale duisternis met niets anders dan onze hoofdlamp en een klein zaklampje. We zetten onze lampen uit en wachten.. 5.. 6.. 7 seconden en opeens begonnen er overal kleine turquoise lichtjes te branden. We waren getuigen van een wonderschoon lichtspektakel. Na enkele minuten was er een heuse sterrenhemel ontstaan. Wat een bijzonder natuurfenomeen.
Voor de fotograven onder ons, ik heb gepoogd het te vereeuwigen met ons kodak-apparaat. Camera op het statief geplaatst, de sluitertijd ingesteld op maximaal (ongeveer 30 seconden), formaat op RAW en ISO op 100. Maar ondanks dat, was erg lastig de kleine lichtjes vast te leggen. Ik hoop dat ik het op de computer nog iets bij kan stellen, zodat het beter zichtbaar wordt.
Onderwijl ging Judith zich eens verdiepen in de biologie achter de lichtjes. Waar komen deze nu precies vandaan. We hadden er weliswaar al wel over gelezen maar nog niet in het echt aanschouwd. Judith ontdekte dat kleine, ongeveer 4 cm lange, heel dunne, glibberige gloeiwormen de kunstenaars zijn, die het licht produceren. Onder de indruk van deze bijzondere ervaring zochten we onze weg weer terug naar buiten.
Buiten gekomen aten we onze lunch en dronken een kopje koffie. Toen bedachten we alvast een stukje verder richting het zuiden af te zakken. Dat zou ons alvast wat reistijd schelen voor morgen, als we naar Coromandel vertrekken.
We reden langs het bekende “Waipu Cove”. Een lang gerekte baai met een mooi strand. Verder voerde de weg ons over bergen met fantastische uitzichten. En door kloven tussen de bergen met aan beide kanten schitterende beplanting. Wat opmerkelijk is aan deze beplanting is dat alles door elkaar lijkt te groeien. Iets wat lijkt op een varen maar dan op een stam (misschien een palm achtige), loofbomen, een boomsoort die veel weg heeft van heide, naaldbomen en (mijn persoonlijke favoriet) een boomsoort met normaal blad, witte bloesem die veranderen in heel fijne rode naaldjes. Ik snap nu wel dat er zo streng gecontroleerd wordt als je het land binnen wil komen. Ik zou dit ook willen beschermen.
Uiteindelijk zijn we gestopt bij een camping genaamd Pinewoods. Deze is gelegen in Red Beach, een klein stukje voorbij Orewa.

Het is alweer half 12 dus voor nu welterusten en tot schrijfs.