De eerste kilometers

Hoi Allemaal,

Donderdag middag zijn we dus gearriveerd in het mooie New Zealand. Het lang opgesloten zitten in een krap vliegtuig, erg weinig lichaamsbeweging en onregelmatig eten heeft toch meer invloed gehad op Judith en mij dan dat we in eerste instantie hadden gedacht. Vermoeidheid, dikke enkels, moeite met concentreren en een verward gevoel duidde toch wel degelijk op een jetlag. Daarom hebben we het de eerste avond maar eens rustig aan gedaan.
Even een hapje eten bij een internationaal restaurant, waar ze eten serveerde vanuit alle windstreken. Italiaans, Thai, Vietnamees of Japans, net waar je zin in hebt werd er vers voor je bereid. Heel gezellig oogde het tentje niet maar ja, we hadden honger en weinig zin om verder te zoeken. Eenmaal wat brandstof in de tank konden we er nog net iets langer tegen aan. Echter om 22.00 uur werden de oogleden toch erg zwaar en besloten we te gaan slapen.
De volgende dag werden we alweer betijd wakker. Het grote voordeel was dat we hierdoor wel de hele dag hadden om Auckland te bekijken. We hadden al wel gehoord en gelezen over de fantastische ontbijt/brunch scene dus dat wilde wij ook wel eens proberen. Ik bestelde een B.L.T. (Bacon, Lettuce and Tomato) sandwich, Judith een omelet met avocado. Alsof mijn mond nooit eerder smaken had waargenomen smulde ik van het heerlijk, rijkelijk belegde, broodje. De omelet van Judith was wat normaler en meer te vergelijken met onze Hollandse ervaringen, maar desondanks toch ook erg lekker. Met gevulde buikjes konden we er weer tegen aan.
Zoals ik de vorige keer beschreven had, heeft onze hostel uitzicht op het Western Park. Tijd om deze eens te gaan verkennen. Het is geen groot park, maar wel erg mooi. Midden in de hoofdstad van New Zealand, waan je je in een jungle met tropische planten en bomen. Met contrasterend open veldjes met speeltoestellen voor kinderen. Eenmaal aan de andere kant van het park gekomen slenterde we verder richting het centrum van de stad. Een sidewalk langs de haven, gevuld met dure jachten en grote zee catamarans, leidde ons naar de boulevard. Bij het Tourist Information Center hebben we eerst een hoop folders en wegen- en campingkaarten opgehaald. Een leuk barretje met uitzicht op het nieuwe en oude ferrygebouw trok onze aandacht. Hier zijn we gaan zitten om wat te drinken en de folders te bestuderen. De uiterst vriendelijke serveerster vertelde uit Queenstown te komen en wat daar in de omgeving allemaal te beleven is. Na een uur of 2 hebben we onze spullen gepakt en zijn we terug gelopen. Op de terugweg hebben we wat kleine boodschapjes gedaan voor de volgende dag.
’s Avonds zijn we na het eten nog een mooie avond wandeling gaan maken richting mount Eden, een vulkaan midden in Auckland. Vanuit hier heb je uitzicht over de hele stad. Een pracht gezicht, als je het mij vraagt.
Zaterdag ochtend kwam Dan, een zeer vriendelijke, oude man van een jaar of 65, onze camper brengen. Na het ontbijt hebben we de camper ingepakt en vertrokken we noordwaarts, met als eindbestemming Paihia een toeristisch plaatsje bij The bay of islands.
In het begin was het zeker even wennen om zowel aan de rechterkant van de auto te zitten en aan de linkerkant van de weg te rijden. In Thailand vond ik dit al een beetje spannend, helemaal aan de zijkant van relatief rustige wegen, op een scooter. Nu in een camper van 4,9 meter in de hoofdstad van New Zealand. De eerste paar bochten waren erg onwennig, eenmaal op de snelweg kon ik wat rustiger wennen aan het feit dat de versnellingspook, de ruitenwissers, richtingaanwijzers allemaal andersom zaten. Na een paar uurtjes rijden kreeg ik het steeds beter door en begon het allemaal een beetje te wennen.
Onderweg keken we onze ogen uit. Landschappen zo mooi, dat is in woorden nauwelijks te beschrijven. Iedereen kent wel, die plaatjes die je als standaard bureaublad achtergrond voor Windows in kan stellen. Ik denk dat sommige van die foto’s hier gemaakt zijn. Overal waar je kijkt lijkt het op decors van Lord of the rings.
Ik droom er al zo lang van om naar New Zealand te gaan dat al na de eerste paar vergezichten ik een beetje ontroerd raakte. Het is nog altijd moeilijk te beseffen dat we nu hier zijn, een droom die in vervulling is gegaan. Zo’n mooie omgeving, onwijs lieve mensen. Dat Judith en ik dit samen mogen meemaken is gewoonweg ongelofelijk!!
Eenmaal aangekomen in Paihia vonden we al gauw onze camping. We werden erg vriendelijk verwelkomd en kregen een plaatsje met uitzicht op het water.
Na een dag lang autorijden heb je wel zin in een goede maaltijd. Een spiksplinter nieuwe BBQ op de camping hielp ons hierbij. Heerlijk in het avond zonnetje genoot Judith van een malibu-cola en ik van een koud pilsje.
Onze eerste nacht in de camper beviel ons goed. Goed uitgerust stonden we op. Na het ontbijt liepen we even langs de receptie om advies te vragen van waar we het beste uitzicht zouden hebben op de baai. De man vertelde ons over een waterval en een mooie wandeltocht die ons vervolgens op het uitzichtpunt uit zou laten komen. Toevallig moest hij toch die kant op, vertelde hij. En hij wilde ons dan ook wel even afzetten. De wandeltocht was erg gaaf. Kleine paadjes leidde ons, door het bos, naar de toppen van verschillende bergen. Onderweg genoten we wederom van prachtige uitzichten en een selectie, van de enorme diversiteit aan, vogels die New Zealand rijk is. Op een bepaalt punt kwamen we uit bij de voet van een van de bergen. Hier startte een houten vlonder pad midden door het mangrove bos. Talloze bomen met hun voeten in het water. Nou ja water, ik zou het beter modder kunnen noemen.
Na enkele uren wandelen kwamen we terug op de camping. Hier spraken we campingeigenaar nog even over de wandeling en hij vertelde over het Waipaou bos aan de andere kant van de punt van het noorder eiland. Hierover had (schoon)vader Jan de vorige keer ook al een stukje geschreven. Geïnteresseerd in de bijzondere Kauri bomen zochten we de nodige informatie op en vertrokken richting de westkust. Ongeveer 1,5 uur later arriveerde we bij een kleine parkeerplaats. Na het ontsmetten van onze schoenen liepen we een klein stukje het bos in en daar stond hij. “Tane Mahuta – Lord of the forest” een kolossale boom van ongeveer 2000 jaar oud. De stam heeft een lengte van 17,7 meter, de totale boom reikt momenteel tot wel 51,5 meter met een stamdikte van 13,8 meter en groeit nog steeds. Iets verderop was nog een ingang naar een ander gedeelte van het bos. Hier ontmoette we de 4 zusters. Enkele duizenden jaren geleden is er een zaadje in de grond ontkiemd. Hieruit zijn 4 kiemen opgekomen en deze zijn gaan groeien. De nog levende boom heeft momenteel nog altijd 4 stammen en is net als de Tane Mahuta enorm. Bijzonder aan deze is dat de takken uitsluitend naar buiten groeien en dus niet naar het midden van de boom. De Maori zeggen hierover dat het is alsof de 4 zussen uitkijken voor elkaar.
Om deze mooie dag af te sluiten zijn Judith en ik vanavond naar het uitzichtpunt gereden. Hier hebben we in ons campertje een lekker maaltijd gemaakt en deze hebben we opgegeten onder genot van een prachtige zonsondergang.

Groetjes vanuit het zomerse New Zealand.