Eilandhoppen en onderwaterleven

Hoi allemaal,

Vanaf het surfers strandje Padang Padang beach hebben we een taxi genomen naar Sanur, een toeristisch plaatsje aan de kust naast Denpasar. ’s Middags zijn we na het inchecken eerst een hapje gaan eten en daarna hebben we alvast een ticket gekocht voor de boot naar Nusa Lembongan, voor de dag erna. ’s Avonds hebben we een relaxte avond wandeling gemaakt langs het lege strand. Onderweg werden we verschillende keren nageroepen of we niet een armbandje, t-shirt, zonnebril of andere souvenirtje wilde kopen.
Na een tijdje stappen zijn we uiteindelijk neer gestreken op één van de vele terrasje. En onder het genot van een, ietwat bewolkte maar, prachtige zonsondergang hebben Judith en ik een heerlijke Indonesische kip van het spit gedeeld. In de bomen om ons heen hoorde we zo nu en dan wat ritselen. We speurde de takken af en zagen een chipmunk die druk bezig was van tak naar tak te rennen, om te kijken of er al een rijpe mango in één van de bomen hing.
De volgende middag melden we ons netjes bij het loket waar we ons ticket hadden gekocht en de man achter de balie wees ons naar de juiste boot. Om precies half 1 werd in het Indonesisch omgeroepen dat de boot zou gaan vertrekken. Schijnbaar was het nogal speciaal dat wij met de public boat mee gingen, want daarna riep de man door de speakers in het Engels “Also joining us on the boat to Nusa Lembongan mr. Frank and his wife from Holland”. En inderdaad als enige buitenlanders zaten we op de boot tussen de locals.
Aangekomen op het eiland liepen we eerst naar ons hostel. Een mooie, schone kamer, ruime badkamer, een balkonnetje en een groot zwembad. Dat wordt genieten. Nu eerst maar even naar de duikschool, om afspraken te maken om te gaan duiken. De volgende dag hadden ze nog wel wat plekken.
De volgende ochtend in alle vroegte (rond 7 uur) meldde we ons opnieuw bij de duikschool. Omdat het alweer twee jaar geleden was, hebben we eerst weer even een opfriscursus gedaan. We doorliepen de basis dingen zoals masker schoonmaken, masker af, regulator terughalen en nog enkele oefeningen. Toen we na een half uurtje alle oefeningen hadden doorlopen, gingen we aan boord van het bootje. Onze eerste duik deden we in Crystal bay. In het begin was het onderwater ademen weer even wennen. Maar eenmaal op de juiste diepte ging het weer goed. Een sterke stroming voerde ons mee over een prachtige koraaltuin met talrijke gekleurde vissen. Na 40 minuten kwamen we weer boven water en pikte de boot ons op. Op naar de volgende duikspot, Manta bay. Dit was één van mijn grote redenen, om naar Indonesië te gaan. Al vanaf de boot zagen we enkele grote, zwarte schimmen net onder het wateroppervlak zweven. Toen we op een bepaalde plek wat rustiger water troffen, trokken we opnieuw onze vesten met luchtflessen aan, deden onze maskers op en gingen te water. We zakte iets onderwater en zagen ze al direct. Zwarte rug, witte buik met enkele zwarte vlekken. Prachtige reuze manta’s met een spanwijdte van tussen de twee en drie meter. Met zijn mond wijd open kwam één van de manta’s op mij af. Ik kon zo naar binnen kijken hoe het beest het water door zijn kieuwen liet stromen om het plankton eruit te filteren. Op net een meter afstand voordat hij bij me was, ging hij iets omhoog en zwom slechts 15 centimeter boven mijn hoofd voorbij. Zo magisch en zo elegant, wat een prachtige wezens. Dit is, denk ik, een van de vissen die elke duiker wel een keer in het echt wil hebben gezien.
Na weer een onderdeel van onze bucketlist te hebben doorgestreept, besloten Judith en ik voor de dag erna nog twee extra duiken te boeken. Deze keer hadden we er direct bij gevraagd of we pas om 9 uur konden vertrekken, zodat we niet te vroeg op hoefde, we hebben tenslotte wel vakantie. In eerste instantie kregen we even een vreemde blik maar uiteindelijk stemde ze ermee in. Na het plannen van de afspraak hebben we een gezellig terras opgezocht en onder het genot van de nodige drankjes en de heerlijke Indonesische maaltijden, bespraken we na wat we allemaal gezien hadden.
Volgens afspraak melde we ons netjes om 9 uur bij de duikschool. De boot werd klaar gemaakt en we vertrokken richting de eerste duiklocatie. Eenmaal aangekomen begon het erg hard te regenen. Tja wat wil je tijdens het regenseizoen, maar ach, als je gaat duiken wordt je toch nat dus het moraal leidde er niet echt onder. De golven vielen gelukkig wel mee en de gids achtte het veilig om het water in te gaan en de duik werd voortgezet. Toen we te water gingen moesten Judith en ik beide even wennen. We waren wat kortademig en een beetje onrustig. Gelukkig zag onze gids dat en liet ons eerst rustig wennen. Een casual gesprekje en een paar keer goed ademhalen en toen ging het wel weer. Tijdens het dalen merkte ik dat het me maar niet wilde lukken om te zakken. Ik snapte er niets van. Ik seinde naar de gids en ging terug naar boven. Ook hij kwam even naar boven en ik legde uit dat het maar niet wilde lukken om te zakken. “Big breakfast?” vroeg hij lachend terwijl hij nog wat extra lood in één van de zakken van mijn vest stopte. We probeerde het opnieuw en dit keer ging het wel goed. We daalde af langs een prachtige helling bedekt met allerlei verschillende kleuren, hard en zacht koraal. Er tussenin allerlei soorten vissen. Bij een kleine inkeping in de bergwand zagen we een schitterende koraal duivel. Iets verderop, verstopt tussen het koraal, wees de gids naar een grote garnaal met allerlei felle kleuren. Ik kan er bladzijdes mee vullen, maar zo is het wel even genoeg over het duiken.
’s Middags besloten Judith en ik nog even een te gaan wandelen. Een stukje verderop zou, volgens onze navigatie app, een mooie viewpoint zijn. We liepen er naartoe en kwamen aan bij de panoramabar. Vanuit hier hadden we een uitzicht over het dorp met op de achtergrond de Gunu Agung vulkaan op Bali.
Schrijnend om te zien is de grote hoeveelheid aan honden die je hier op straat tegen komt. Sommige zijn van de mensen die hier wonen, andere zijn zwerf honden. Hoewel veel van deze trouwe viervoeters zich erg aanhankelijk opstellen, kan het helaas zo zijn dat deze lieve dieren besmet zijn met rabiës. Een, voor mensen, zeer gevaarlijk en in sommige gevallen zelfs dodelijk virus. Ondanks dat we enorme honden liefhebbers zijn, nemen Judith en ik hier geen enkel risico mee en mijden dus elk contact.
In de afgelopen dagen dat we op Bali en Lembongan verbleven hebben we een paar keer contact gehad met een goede vriend van ons. Op een bepaald moment hadden we het over dat de auto kapot was gegaan in Nieuw Zeeland en waarom hij dan niet in de buurt was om hem te fixen. En al gauw volgde de opmerking dat hij maar gewoon hierheen moest komen. Wat begon als een grapje werd nu ineens serieus. Hij moest nog wel eerst overleggen op zijn werk. Een dag of twee later vertelde hij dat hij het had geregeld en dat hij inderdaad langs wilde komen. Judith en ik overlegde even en het leek ons het leukste om met zijn drieën Java en Bali te verkennen. Daarom besloten Judith en ik ons bestaande reisplan een beetje om te gooien.
Vanaf Lembongan zijn we naar de wel bekende Gili eilanden gegaan. Van deze eilanden zijn er drie: Gili Trawagan (het erg luidruchtige partyeiland), Gili Meno (het uiterst stille honeymoon eiland) en Gili Air (een eiland waar je lekker kunt relaxen maar waar nog wel wat te beleven valt). Wij kozen voor de laatste van de drie. We namen de boot en deze bracht ons in ongeveer twee uur van Lembongan naar het eiland. Bij aankomst kregen we, terwijl we naar ons hostel aan het lopen waren, een flinke tropische bui op ons dak. Voor hen die zich hier niets bij voor kunnen stellen: er komt me dan een partij water uit de lucht vallen, als je ongeveer een halve minuut in zo’n bui staat ben je tot op je sokken nat. Deze bui heeft, met wat tussen poses, de rest van de dag aangehouden. Omdat Judith en ik toch graag de volgende dag wilde gaan duiken, zijn we tijdens één van de pauzes aangelopen naar de duikschool. Onderweg trotseerde we plassen zo diep dat we tot onze enkels erin zakte. Achja, we waren toch al nat van de regen, die blubber kon er ook wel bij.
Terwijl we wat aten bij het restaurantje tegenover de duikschool, ondertekende we de standaard formulieren dat de duikschool niet verantwoordelijk is voor onze keuze om te gaan duiken en de mogelijke risico’s die dit met zich mee brengt.
De volgende dag vertrokken we naar de duiklocatie. Het koraal hier is relatief klein en nieuw allemaal. Dit komt omdat de lokale bevolking voorheen met dynamiet viste en daarmee dus ook hele stukken koraal opblies. Weinig kleuren en niet super veel vissen. Wel zagen we helemaal aan het eind van de duik drie van die grote reptielen met zo’n hard schild. Eén van de schildpadden zwom een stukje verderop dus die konden we niet van dichtbij bekijken. De andere twee waren rustig aan het grazen van de onderwaterplanten en gaven er dan ook niet veel om dat wij op slechts een paar centimeter afstand, naar ze aan het kijken waren. De schildpadden waren echt heel tof, maar zonder al dat gekleurde koraal toch niet echt één van de mooiste duiken. Terug op het vaste land besloten we het dus maar bij die ene duik te laten.
’s Avonds zaten we in het barretje tegenover ons hostel. Hier leerde we de uiterst vriendelijke Eddy kennen. Eddy is een 24 jarige jongen die het restaurant runt. De prijzen waren goed en het eten en drinken lekker dus we bleven terug komen. Zo nu en dan kwam Eddy even bij ons zitten en vroeg dingen over waar wij vandaan kwamen en wat we kwamen doen etc.. Ook wij stelde vragen aan hem en dan luisterde wij geïnteresseerd naar zijn verhaal. Van origine komt hij van Lombok, maar hij is hierheen gegaan om te werken in het restaurant. Meer dan Lombok en Gili Air heeft hij nooit gezien. Hij is zelfs nog nooit naar Bali geweest, omdat een ticket voor de boot te duur is. En dan te bedenken een enkeltje slechts rond de 10 à 15 euro kost. Dat zet je wel even aan het denken. Wat wij gemiddeld per dag uitgeven aan eten en onderdak is voor hem bijna een maandsalaris. Wij kiezen ervoor om naar zo’n prachtig eiland op vakantie te gaan voor de rust en het prachtige strand en met momenten vervelen zij zich kapot en balen dan dat ze niet genoeg geld hebben om van het eiland af kunnen. Het is lastig om dit te zien en je dan niet even schuldig te voelen hoe bevoorrecht je bent dat je wél zo’n mooie reis kunt maken.
De volgende dag zijn we een rondje om het eiland gaan lopen. Wat direct opvalt en wat ook veelvuldig beschreven wordt op het internet, is de hippie sfeer die op het eiland hangt. De mensen zijn echt super vriendelijk en relaxt. Maar ja, wat wil je als elke tweede bar een uithangbord buiten heeft staan met dat ze magic mushrooms (oftewel paddo’s) verkopen. Terwijl er in Bali de doodstraf op staat lijkt het hier wel onderdeel van de dag. Ook wordt er zonder schaamte of angst regelmatig geroepen of je misschien niet wat marihuana zou willen kopen. Halverwege het rondje kwamen we bij de haven. Hier kochten we onze kaartjes voor de boot terug naar Bali.
Toch weer even over het duiken. Van onze Engelse vrienden, in Nieuw Zeeland, hadden we de tip gekregen naar Tulamben te gaan. In dit kleine plaatsje ligt de SS Liberty op de zeebodem, een Amerikaans schip vanuit de tweede wereldoorlog. Als niet gespecialiseerd duiker mag je normaal niet op wrakken duiken, echter is dit schip zó groot dat het hier wel mag. We gingen vanuit de kant te water. Eenmaal diep genoeg trokken we onze zwemvinnen aan en zakte het water in. Na een paar meter zwemmen doemde een groot zwart gevaarte op. Dit bleek de achterkant van het schip te zijn. Via de stuurboord zijde daalde we verder af langs het schip. De zijkant grotendeels begroeid met prachtig koraal en daarin en daarnaast talloze vissen. Geweldig!! Op de bodem langs het schip lagen de grote brokstukken die van het schip losgekomen zijn. In één van de kleine holle ruimte tussen het schip en de zandbodem lang een blauw gestipte pijlstaartrog te slapen. Een stukje verderop via een gat in de romp, gingen we het schip in. We kwamen uit in het ruim. Op verschillende plekken waren de metalen platen al weg, maar je kon nog altijd goed zien hoe dit er ooit uit moet hebben gezien. We zwommen verder door het ruim, richting de voorkant van het schip. Via een kleine opening verlieten we het ruim en gingen we weer naar “buiten”. Wat ik achteraf begrepen had maar helaas heb gemist, stond er op de grond naast het schip ook een grote gun turrent die waarschijnlijk ti Er komt me dan een partij water uit de lucht vallen. Hier zagen we enorme bumphead vissen. Een centimeter of 60 lang met, van voren, een groot, plat voorhoofd. Al met al was dit ongetwijfeld één van de meest unieke duiken die we tot nu toe gedaan hebben. Het is gewoon fantastisch om te zien hoe een door de mens gemaakt stuk ijzer, met zo’n geschiedenis, nu door honderden vissen gebruikt wordt als huis.
Na de duik huurde we een scootertje en gingen daarmee naar de watertempel. Bij binnenkomst zie je een paar grote vijvers met rechts in het midden een torentje waar water uit komt. In de eerste vijver rechts, liggen allemaal ronde staptegels, met daar tussenin mooie beelden. Via de staptegels liepen we over de vijver naar het torentje. Daarachter 2 grotere vijvers waarin allemaal kinderen aan het zwemen waren. We liepen hier langs op en kwamen bij een pleintje met een stuk of acht beelden. Ik denk dat deze het verhaal van Rama moesten uitbeelden. We liepen aan de andere kant van het complex terug. Via een bruggetje kwamen we op een eilandje met links en rechts grote vijvers met daarin enorme koi karpers.
Na het rondje reden we weer terug. Onderweg besloten we een berg op te rijden waar de oudste tempel van Bali staat. Deze tempel is ongeveer 2000 jaar oud. Bij aankomst vertelde de man die bij de ingang stond, een kort verhaal over de tempel. Ook zei hij dat we eigenlijk wat laat waren, omdat het volledige rondje zo’n vier uur in beslag zou nemen. Daarop besloten Judith en ik om alleen de eerste te bezoeken. Dit is tevens de grootste en mooiste tempel van het complex.
Na een aantal flinke trappen te hebben beklommen, kwamen we aan in de tempel. Een paar mensen waren druk bezig de tempel te versieren voor de ceremonie, die hier over een paar dagen plaats vindt. Helaas zijn wij dan alweer weg en kunnen dit niet bekijken.
’s Avonds waren we uitgenodigd om te komen eten bij het, net geopende, restaurant van één van de locals die we, overdag bij de duikschool, hadden ontmoet. Om zijn uitnodiging te respecteren zijn we er naartoe gegaan en hebben daar ons avond eten besteld. We kregen een bakje met water om onze handen te wassen en er werd ons verteld hoe dat echte Balinezen eten. Met de hand dus. Gelukkig hadden we kippenpoot besteld dus dat wisten we wel hoe dat moest. Maar rijst eten met je handen is een stuk ingewikkelder dan je zou denken. Uiteindelijk slaagde we er toch in om, met het respect van onze host, de maaltijd op te eten. Wederom een leuke ervaring rijker, maar wij houden het toch gewoon bij eten met bestek.
Vanochtend hebben we weer eens heerlijk uitgeslapen en daarna hebben we de taxi chauffeur gebeld, die ons ook bij ons hotel had afgezet. Na even onderhandelen wilde hij ons wel naar Ubud brengen, voor een mooie prijs. Goed en wel onderweg kreeg de chauffeur een telefoontje. Of hij niet nog drie mensen mee kon nemen. Tja… hij had eigenlijk al met ons afgesproken dus moest hij toch met een goed voorstel komen en hij deed 100.000 Rupiah van de prijs. Judith en ik keken elkaar aan en deden een tegen bod. De chauffeur stemde in, draaide om en haalde de andere drie ook op. In ons voordeel want, uiteindelijk werden we voor IDR 250.000 (nog geen 17 euro) een goede 70 kilometer (ca. 3,5 uur rijden) verderop afgezet.
Nu zijn we in Ubud, een kunstenaarsplaatsje iets onder het midden van Bali
Hier zullen we de komende dagen verblijven en als het mee zit qua weer, gaan we de buurt verkennen met een scootertje.

Nog altijd klamme groetjes,

Het reizende echtpaar.