Fjordlanden in Milford soun

Hoi Allemaal,

Na onze adrenalinekicks van het bungeejumpen, zijn we direct vanuit Queenstown door gereden, over een lange weg tussen landerijen, naar Te Anau. Het weer zat ons niet mee en daarom hebben we ’s avonds niet veel meer gedaan. Heel erg was dat gelukkig niet, omdat we de dag erna toch op tijd op moesten.
Woensdag was het dan eindelijk zo ver. Milford sound, de plek waar we zo veel over gehoord en gelezen hadden. Iedereen die er geweest was, was laaiend enthousiast. Zo een prachtige plek of “magisch” zoals vele het beschreven.
De weg van Te Anau naar Milford sound begon al goed. De weg loopt door een prachtig natuur gebied. Ronde heuvels, graslanden met prachtige bloemen en in de ochtend de laag hangende wolken. Een stuk verderop, toen we enkele kilometers tussen de bomen gereden hadden, begonnen de meer herkenbare stukken met in de verte de hoge bergen die rondom de fjorden liggen. Hier en daar, waar de bomen even een opening lieten, zag je prachtige bergmeren. Hoe dichter we bij Milford kwamen des te hoger de bergen. Enorme ketens waarvan je pijn in je nek krijgt als je naar boven kijkt. Direct ernaast prachtige valleien gevuld met bomen en kolkende, fel blauwe rivieren. Eenmaal het eerste stuk gepasseerd, kwamen we aan bij een tunnel. We moesten nog even wachten op de mensen die het nationaal park uit kwamen, want het was slechts een één baans tunnel. Toen het onze beurt was reden we langzaam de tunnel in. Deze voerde ons 1,5 kilometer door één van die hoge bergwanden. Eenmaal aan de andere kant van de tunnel, toen we eindelijk weer daglicht zagen, een surrealistisch maar prachtig uitzicht. Gigantische, kaarsrechte bergwanden van tientallen meters hoog. Opnieuw een prachtige route door deze kloof. Aan het eind een heel klein dorpje. Of ja, eigenlijk is het niet eens een dorp te noemen, want het enige dat je er kunt vinden is een camping, een kleine luchthaven, een cafétje waar je koffie kunt drinken en de haven vanwaar de toerboten vertrekken. Het laatste was de reden dat wij hierheen gekomen waren. We vonden een parkeerplaats vlak aan het water. We zetten onze campingstoeltjes op en aten een heerlijk broodje vlak aan de rand van misschien wel de bekendste fjord van Nieuw Zeeland.
Na onze lunch liepen we naar de haven en haalde onze tickets. Iets later arriveerde de boot en konden we aan boord. Terwijl we tussen de bergen voeren, vertelde de stuurman enkele interessante feitjes over de omgeving. Zo zou deze omgeving bestaan uit (aldus de gids) één van de hardste soorten graniet ter wereld. Ook ligt er op deze rotsen slechts 2,5 centimeter zand en groeien de bomen dus niet in de grond maar hebben houvast, doordat ze met de wortels in elkaar haken. Terwijl Judith en ik aan het genieten waren van al het moois op het voorste dek van het schip besloot de schipper ons Fairyfalls te laten zien. Een prachtige waterval van misschien wel over de 60 meter hoog. Ik hoorde hem nog net op tijd mompelen dat het voorste dek een 100% nat garantie had en zei tegen Judith dat ik met de camera naar binnen ging. Judith zei stoer dat zij met de GoPro wel een mooi filmpje zou maken. Maar ze had de schipper niet helemaal goed begrepen. Terwijl Judith aan het filmen was ging de schipper dichter en dichter bij de waterval. Hij ging zo ver dat deze ineens compleet op het voorste dek viel. Resultaat: Judith drijf nat tot op der onderbroek. Zelfs haar schoenen en sokken waren compleet doorweekt. Het was dan wel prachtig weer en lekker zonnig, maar het waaide wel hard. De schipper deed dit aan het begin van de toer, waardoor Judith nog 1,5 uur in haar drijf natte kleren op de boot moest doorbrengen, zonder dat ze deze kon wisselen.
Maar gelukkig liet ze hier de pret niet door drukken en konden we beide nog enorm genieten van de rest van de tocht.
Bij aankomst op het zuider eiland, voeren we met de ferry door de Marlborough Sounds. Dat was een ervaring die al erg indrukwekkend was. Maar de fjordlanden in het diepen zuiden van Nieuw Zeeland zijn zo groot en hoog, dat is gewoon magisch.
Sommige van jullie hebben de sounds misschien al eerder gezien. Deze regio is namelijk ook veelvuldig gebruikt als filmlocaties voor Lord of the Rings. Een zeer bekend shot, waarbij de sounds erg herkenbaar zijn, is die waarin ze varen tussen de hogen bergen door de poorten van Argonath. De beelden staan er niet echt, maar die bergen zijn wel écht zo hoog.
Na de rondvaart zijn we naar de camping iets verderop gegaan.
De dag erna zijn we van Milford sound, op ons gemakje, helemaal naar Queenstown terug gereden. Na deze lange rit, hebben we ons campertje weer op de camping geparkeerd waar we voorheen ook stonden. Eenmaal gesetteld, zijn we het centrum in gegaan. Om onze avonturen in het zuiden nog een extra kick te geven zijn we naar een “Haunted house” oftewel spookhuis gegaan. Dit was niet zomaar een spookhuis met griezels en enge beelden. Nee, deze was anders. De instructie die we kregen was om de rode lichtjes te volgens. We liepen een trap af naar beneden waar toch zo’n eng beeld stond met daarnaast een knop met een bordje “Push this button”. En braaf als we zijn, drukte we op de knop en ineens was het pik donker. Aan het eind van de gang een klein rood puntje. Terwijl we al aftastend langs de muren liepen begon ons hart sneller te pompen, benieuwd naar wat er komen ging. En ineens iemand die ons liet schrikken met een zaklamp op zijn gezicht en enge make-up. En toen was het weer donker. We schuifelde verder door het donker en ineens kriebelde er iets of iemand op mijn rug. Het was niet Judith want die liep voor me. Snel weer een stukje verder en iets greep me naar mijn enkels. Wederom schrok ik me kapot. Weer iets verder bleken dingen aan het plafond te hangen dus met de handen vooruit liepen we voetje voor voetje verder. Opgesloten, dus terug en ik weet zeker dat de omgeving veranderd was, want ineens konden we een kant op waar we voorheen een muur hadden gevoelt. WHAAA!!! Kwam er ineens iets op ons af gestormd. En zo bleef het door gaan. Een half uur later kwamen we wit van angst, aan de andere kant uit een deur. Nog druk na-kletsend van de aparte ervaring, gingen we nog even wat drinken in een barretje.
Toen we wakker werden miezerde het al weer. Dit zou de hele dag aanhouden, dus zijn we vertrokken naar onze volgende bestemming, Lake Tekapo. De omgeving was wederom prachtig maar ook hier liet het weer ons in de steek, toen we de volgende ochtend wakker werden en dus zijn we verder gereden naar Christchurch. Onze laatste bestemming van Nieuw Zeeland. Hier brachten we nog enkele dagen door met oude bekenden maar daarover de volgende keer meer.
Voor nu gaan we onze tassen inpakken, eten, een kort dutje doen en dan vliegen we vannacht via Australië naar Indonesië. Op naar de tempels, de witte palmstranden en de warme wateren.

Groetjes