Beach and bush hikes

Hallo allemaal,

Gearriveerd in Nelson zijn we direct doorgereden naar de camping. We meldde ons netjes bij de receptie en kregen de kleur groen en het nummer 762 toegewezen. We liepen naar buiten waar we opgewacht werden door een jonge dame op haar fiets. De bedoeling was dat zij voor ons uit zou rijden en ons zo, zonder te verdwalen, naar de staanplaats zou begeleiden. In eerste instantie leek me dat een beetje overdreven, maar eenmaal onderweg snapte ik steeds beter waarom. We passeerde verschillende “wijken”, aangegeven door gekleurde paaltjes. Met zelfs hier en daar palen met straatnamen erop. Jawel, de straten op deze camping hebben ook namen gekregen. Dit alles is natuurlijk niet voor niets. Ik kon het zo 1..2..3.. niet vinden op het wereld wijde web, maar deze 3 km lange camping zou best wel eens de grootste van heel Nieuw Zeeland kunnen zijn.
Eenmaal bij onze plek aangekomen, bleek deze al vergeven aan 2 jongens uit, aan het accent te horen, Scandinavië. Na wat overleg kregen we een nog mooier plekje toegewezen. Vanuit onze camper keken we uit op de prachtig witte stranden met daarachter de azuur blauwe zee. Het was fantastisch weer en met een graad of 28 prima weer voor een ijsje. Al lopend volgde we de kustlijn en kwamen aan bij het froyo (frozen yoghurt) tentje dat Judith, onderweg naar de camping, had gespot.
’s Avonds bekeken we, onder genot van een drankje, de prachtige zonsondergang. De zon creëerde een waanzinnig kleurenspektakel. Een strak, blauwe hemel die steeds feller oranje werd naarmate je dichter op de horizon keek. In de verte de paars gekleurde, schimmige bergen van Abel Tasman.
De volgende dag hadden we een “was-dag”. En terwijl alles in het zonnetje hing om te drogen, gingen Judith en ik naar het centrum van Nelson. We parkeerde ons huisje naast dé juwelier die dé “The One Ring” gemaakt heeft. Helaas was deze vandaag gesloten en konden we er dus niet even rond neuzen. Wel was er op de berg, naast de juwelier, een prachtige kathedraal. En vroom als Judith en ik zijn, zijn we daar dus wel even naar toe gegaan. Het was tenslotte 2e kerstdag. Wat bleek, Nelson heeft als tweede dorp van Nieuw Zeeland stadsrechten gekregen en daarmee ook het recht om een kathedraal te bouwen. De tweede kathedraal van heel Nieuw Zeeland.
Slechts een paar kilometer van de bisschopskerk, nog een belangrijk “punt” van Nieuw Zeeland. Boven op een berg wijst een enorme naald naar een tegel op de grond. In de tegel enkele inscripties. Het exacte middelpunt van beide eilanden. Een korte klim naar de top beloonde ons, naast het bereiken van deze geografische mijlpaal, op een heel mooi uitzicht over de stad en de baai.
27 december reden we verder naar onze volgende bestemming: Abel Tasman National Park. Vernoemd naar de gelijknamige Hollandse ontdekkingsreiziger uit de 17e eeuw. Het plan is om hier een groot deel van een “great walk” te gaan doen. In dit gebied loopt er een route van het meest noordelijke topje van het park langs de kust naar het zuiden. Het eerste, meest noordelijke, deel is een gedeelte dat, volgens de boekjes, erg verlaten is. Omdat we toch een beetje met de tijd zitten, hebben we besloten dat deel te laten voor wat het is.
Omdat we al vroeg vertrokken waren vanuit Nelson konden we, dezelfde dag, om 9 uur met de watertaxi mee. Deze voer eerst naar “split apple rock”. De op één na meest gefotografeerde steen ter wereld. Althans volgens de schipper. Vervolgens stopte hij bij een zeehonden kolonie. Leuk om te zien. De “fur seal” moeders hadden net jongen gekregen. Echter kregen wij deze nog niet te zien. Omdat ze nog te jong zijn, houdt moeders ze momenteel nog een beetje in de gaten. De volgende stops waren uitsluitend om mensen af te zetten op de verschillende stranden, in het park.
Judith en ik bleven zitten tot de laatste stop, Araowa beach. We stapte uit en liepen via een houten steiger naar boven. Van daaruit volgende we een bospad en kwamen aan bij een lodge. We maakte ons klaar en startte de tocht. De etappe van vandaag leidde ons door de dichtbegroeide bush en over prachtig goudkleurige stranden naar Bark bay. Het laatste stuk van de track konden we kiezen tussen een hoog tij en laag tij route. Wij gokte erop dat we de laag tij route konden lopen. Links af dus! De afdaling begon. Aangekomen bij het begin van het strand bleek het tijd nog niet helemaal goed te zijn. Het oversteekpunt stond nog een meter diep onder water. Terug lopen zou betekenen dat we eerst een klim moesten maken en vervolgens een omweg moesten nemen. Wij, als echte Expeditie Robinson liefhebbers, hadden stiekem een beetje op dit moment gehoopt. Dus, zwembroek aan, tas op de nek en gewoon (heup diep) dóór het water. De eerste oversteek was een eitje. Een stukje over het zand toen de tweede. De stroming hier was duidelijk een stukje sterker. Ook gehaald. Toen de derde oversteek, een sterke stroming duwde Judith haast omver. Maar ook deze kreeg ons niet klein. En met droge backpacks haalde we de overkant. Na een uurtje chillen op het strand kwam de watertaxi en bracht ons weer terug naar ons basiskamp.
Dag 2 kwam “de beproeving”. We gingen wederom met de boot van 09.00 uur en deze keer kwamen we een stuk eerder aan. Gelukkig maar, want voor vandaag hadden we een route van ongeveer 20 km op de planning. Wederom lange stukken door de bush, maar nu ook de bekende “swing bridge” over een prachtig, helder, turquoise rivier, fantastische lagoons en in de brandende zon over dunner begroeide bergtoppen. Ik val misschien in herhaling maar wederom zo’n prachtige uitzichten. Echt een genot om hier te hiken.
Of het de warmte of de zon was of het feit dat we de dag ervoor al 10 km gelopen hadden, ik weet het niet. Maar deze tocht was een stuk zwaarder dan die bij Tongariro.
Toen we rond 19.00 uur terug bij de camping kwamen, was ik wel benieuwd hoe ver we nu precies hadden gelopen. Volgens de GPX tracking op mijn telefoon bleek dat we niet 20 maar 27 km hadden gelopen. Met vermoeide voeten, en Judith met 2 blaren, plofte we in onze campingstoeltjes. We aten de overgebleven burrito’s van de dag ervoor en gingen vroeg naar bed.
De volgende dag besloten we naar het dorp te gaan, 15 km verderop voor wat boodschappen. Judith had al een tijdje, veel zin om sushi te eten. Maar gezien het hier gebruikelijk is sushi te eten voor de lunch in plaats van als avondmaaltijd, schoot dit er al een paar keer bij in. Nu was het moment daar, we zochten een tentje uit waar ze verse sushi hadden en bestelde wat. Maar het was al wat later in de middag dus bleek dat het nog maar de helft kostte. Voor zo’n 15 dollar hadden we ons buikje rond gegeten en keerde terug naar de camping. ’s Avonds dronken we nog een paar drankjes met een stel Duitsers die we al een hele tijd terug ontmoet hadden en maar tegen het lijf bleven lopen. Ook voor de komende dagen hebben we een heel eind een gelijke planning. We hebben daarom ook maar alvast afgesproken op de zelfde camping voor oud op nieuw. Wel zo leuk om met een paar bekende te vieren leek ons.

Alvast een knallend uiteinde gewenst aan iedereen en de aller beste wensen voor 2016, CHEERS!!!!

Dikke knuffel

Het reizende echtpaar!