Van noord naar zuid

Hoi Allemaal,

Na onze hike hebben we nog even met de eigenaar van de camping staan kletsen. Hij adviseerde ons om via de oostkust naar beneden te rijden, in plaats van rechtstreeks van National park naar Wellington. Omdat dat een veel mooiere route zou zijn en slechts een klein stuk verder. Onderweg naar de oostkust reden we inderdaad over een prachtige bergpas.
Het begin van de pas deed zich wat Schots aan. De relatief lage ronde heuvels bekleed met graslanden en grazende schapen. Ditmaal nog meer dan dat we gewend waren van de rest van het noordereiland. Overal witte puntjes in de uitgestrekte weilanden.
Iets verderop reden we langs steile bergwanden met daaroverheen metalen netten gespannen tegen vallende rotsen. Naast ons een ravijn met een prachtig blauwe kolkende rivier. Dit stuk was alsof we door de Franse alpen trokken.
Weer een stuk verder kwamen we bij, zoals wij ze noemde, de “Furry hills”. De met palmgrassen begroeide heuvels leken van een afstand op enorme zachte kussens met daar overheen een schapenvachtje gespannen. Je zou haast uit de auto stappen om erin te duiken.
Het laatste stuk waren voornamelijk landerijen. Graslanden gemixt met verschillende gewassen zorgde voor mix van allerlei tinten groen.
Aan het eind van de bergpas lag een onze bestemming, Hastings. We kwamen terecht bij een middelgrote camping. De eigenaar van de camping, overduidelijk hardrock liefhebber, bood me tot 2 keer toe aan of we niet gratis wilde verblijven. In ruil daarvoor wilde hij dan wel mijn T-shirt van Led Zeppelin hebben, dat ik een paar dagen eerder in Taupo had gekocht. Hoewel het verschil in mijn voordeel zou zijn, besloot ik het shirt, tevens souvenir, toch gewoon te houden.
De dag erna hadden we een lange rit voor de boeg. Dus op tijd uit de veren en klaar maken voor de tocht die pas zou eindigen in Wellington. Het landschap onderweg was wederom een genot om naar te kijken.
Na bijna een hele dag in de auto te hebben gezeten kwamen we aan. We settelde ons op een parkeerplaats achter een Motel in Newlands, slechts 10 minuten van het centrum van Wellington. Tegenover de inrit van dit motel, zit de bushalte vanwaar er een bus naar Wellington Centrum rijdt. Prima plekje voor ons dus. Zo hoefde we ons niet druk te maken over waar we de camper zouden moeten parkeren. We konden lekker op ons dooie gemakje de stad verkennen en even lekker op een terrasje gaan zitten.
We begonnen de dag met een stevig ontbijt bij een tentje in de stad. Het is opvallend hoe weinig mensen je ziet op straat. Ten minste op de maandag, dat wij er doorheen slenterde was het er erg rustig. Nu is het overal behoorlijk rustig ook buiten de steden. Maar het schijnt dat van de ca. 4 miljoen mensen, ongeveer 2,5 à 3 miljoen in de grote steden (Wellington, Auckland en Christchurch) wonen. Met uitzondering van de enorme gebouwen, heb je eigenlijk meer het gevoel dat je door Cuijk of Gennep loopt dan dat je het idee hebt in een hoofdstad rond te lopen. Oja, hoewel Judith en ik er beide eigenlijk vanuit gegaan waren dat Auckland de hoofdstad is van Nieuw Zeeland (gezien we daar geland waren met onze airbus), blijkt dit toch echt Wellington te zijn. Achja kleine misvatting. Het was daar wel een stuk drukker, dus wat dat betreft zou dat de stad meer eer aan doen.
Wat wel een feit is: “Windy Wellington” doet haar bijnaam eer aan. Door de straten van de stad, maar ook zeker aan de kade, deed Jan de wind goed zijn best om, met fikse windstoten, mijn hoed van mijn hoofd te blazen. Bij mij is hem dat niet gelukt. Maar toen Judith en ik even op een terrasje aan het water waren gaan zitten, voor een lekker bakkie koffie, blies hij prompt de, geleende, café hoed van Judith in het water.
De 2e dag in Wellington was een vieze regenachtige dag. En helaas voor ons ook de dag dat we naar de stad móésten, omdat we die volgende nacht met de ferry zouden vertrekken naar het zuidereiland. We hebben wat boodschappen gedaan en hebben vervolgens grotendeels van de dag in ons busje gebivakkeerd op een parkeerplaats bij één of ander park. ’s Avonds na het eten zijn we toch nog even de stad zelf in gegaan en hebben daar een koffietentje opgezocht. Na een flinke “bowl” koffie, letterlijk een soepkom vol, hebben we de verschillende grote fastfoodketens bezocht voor hun gratis wifi netwerk. Na een happy meal en alles weer geüpdatet te hebben, hebben we ons achteraan aangesloten in de rij voor de ferry. We sloten ons rond 01.00 uur ’s nachts aan en probeerde nog even een oogje dicht te doen, maar helaas zonder resultaat. Om 2 uur begon de check-in. Daarna nog 1,5 uur wachten en om 03.35 uur mochten we dan eindelijk aan boord. Ook hier waren direct alle goede plekjes bezet en waren Judith en ik verplicht de nacht door te brengen op een iets luxere variant van een kantine stoel. Na een behoorlijk oncomfortabele, gebroken nacht, ontwaakte we bij net iets voorbij de ingang van de Marlborough Sounds. We pakte onze camera’s en liepen snel naar het dek van het schip. Ondanks de kou en de slechte nacht konden we toch nog enorm genieten van de fantastische zonsopkomst op deze idyllische plek, waar de bergen oprijzen uit de zee. Na een aantal mooie kiekjes te hebben gemaakt liepen we terug naar de warmte van de “lounge”, een paar met stof bekleden houten stoeltjes, om terug op te warmen.
We kregen groen licht om terug te keren naar onze trouwe witte vierwieler en zo geschiedde. Brak verlieten we de boot en reden door het centrum van Picton. We reden een stukje langs een prachtige route en vonden een plekje langs een parkeerplaats pal aan het water. Hier parkeerde we de camper, sloten de gordijnen en daarna onze ogen.
Om 13.00 uur werden we, een stuk minder brak, wakker en terwijl we ons ontbijt aten kwam er een zeldzame Weka ons vergezellen. Het uiterst nieuwsgierige beestje kroop nog net niet onze camper in. Dat is tevens de rede dat deze beestjes ondertussen zeldzaam zijn. Ze zijn zo nieuwsgierig en komen zo dicht bij, dat de Maori ze heel eenvoudig konden vangen om op te eten. Momenteel zijn ze beschermd en volgens een local, die aan zijn schip aan het sleutelen was, komen ze in deze regio dan ook steeds meer voor. Na de bijzondere ontmoeting vervolgde onze weg. Toen we het plaatsje Havelock bereikte, om eigenlijk alleen even te tanken, besloten we daar te stoppen en een camping op te zoeken voor de nacht.
Het was ons hier zo goed bevallen, dat we er nog een nachtje bij boekte. Mede vanwege de onwijs aardige campingeigenaar, met wie we meerdere malen een behoorlijke tijd hebben staan kletsen. Verder ontmoette we een stel Nederlanders, die van het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland naar het meest zuidelijke puntje aan het lopen zijn. Het klikte goed en we besloten om de kerstavond met z’n alle te gaan eten. Een Duitse (en tevens vriendin van het stel) loopt net als de Hollanders de Te Araroa Track en sloot zich gezellig bij ons aan. Met z’n 5e hebben we een uitgebreide Kerst BBQ gehouden. Na een uurtje of 3 tafelen, met enkele wijntjes en biertjes na, kropen we rond een uur of half 1 ons bed in.
Vanochtend hebben we na een paar relax dagen de draad weer opgepakt en zijn doorgereden naar onze volgende bestemming, Nelson. Hier blijven we 2 nachten en daarna gaan we door naar het prachtige natuurpark Abel Tasman.

Groetjes van het warme noorden op het zuidereiland